Pak

In de kledingwinkel van Gents aan de Diagonaal in Almere stonden twee vrouwen, allebei in grijze en zwarte tinten gekleed, waardoor ze bijna onzichtbaar werden tussen rekken met kostuums en colberts, waarmee de winkel vol stond. Ze waren druk met het uitpakken, ordenen en ophangen van een nieuwe collectie die zojuist was binnen gekomen. Eén van de twee liet onmiddellijk haar stapel kabeltruien in de steek, toen ik de winkel inliep. Ze had in mij de man herkend, die niet maar even kwam kijken, maar midden op de dag een uur had weten te ontsnappen van kantoor om snel wat kleren te kopen. Iemand die een hekel heeft aan winkelen en die je dus gedecideerd moet aankleden, anders loopt hij zomaar nog een jaar in zijn oude pak.
De vrouw sprak me bemoedigend toe: ‘Zegt u het maar.’ ‘Ik wil een nieuw pak, geen zwart, geen blauw, een streepje mag.’ Beter had ik mijn wens om hier binnen een half uur te slagen, niet kunnen onderstrepen. Ze nam me mee naar een rek. ‘Dit zijn de pakken van Humberto Tan. U heeft een typisch Humberto Tan-figuur. Dit zal u geweldig staan. Probeert u eerst dit jasje eens.’ Het jasje was getailleerd en voelde als een korset. Mijn Humberto Tan-figuur was het afgelopen jaar toch een beetje richting Mart Smeets gegaan.
Een maatje groter kon er mee door en dus werd het tijd om de broek te passen. Humberto Tan mag dan misschien iets slanker zijn, maar hij heeft wel korte beentjes. De verkoopster ging met spelden in de weer.’Laat ik dat meteen even doen, dan hoeft u de broek straks niet opnieuw aan te trekken.’ Er was geen twijfel mogelijk; ze had haar eerste pak aan mij verkocht. Verguld met het tempo van handelen, protesteerde ik niet. Ze had inmiddels ook nog een ander pak uit de rekken gehaald. ‘Dit zal u ook prachtig staan. Dat moet u even proberen.’ Ja, nu ik hier toch ben, dacht ik. En dat dacht ik zeker nog drie keer. En zo lag er binnen een half uur een stapeltje pakken, overhemden en stropdassen op de toonbank. Toen ik de winkel verliet, riep de verkoopster nog: ‘Tot over een jaar!’, en daarna loste ze weer op tussen de kabeltruien.