Laura

Ze staat aan de rand van Almere. Vanaf haar positie in de vijver op de hoek van de Sieradenweg en de Collierstraat kijkt ze over de Buitenring richting de Oostvaardersplassen. Dit beeld is van de Sieradenbuurt, de kleinste buurt van Almere-Buiten. Toen de laatste woningen in 2008 werden opgeleverd heeft burgemeester Annemarie Jorritsma haar zelf onthuld.
Niemand anders dan de bewoners van deze wijk, hun vrienden en familie hebben dit beeld ooit gezien. Als je hier niet woont, heb je er niets te zoeken. Er is geen supermarkt of snackbar, geen bushalte of fietspad. De doorgaande weg ligt honderd meter verderop, en aan de oostkant van de wijk, ligt de spoordijk als een aarden verdedigingswal.
Als ik mijn fiets zaterdagochtend in de berm parkeer, is er niemand op straat. De mensen slapen nog of lopen in hun pyjama door hun huis. Als ik het talud afloop om Laura van alle kanten te fotograferen, voel ik me zelf bekeken, een indringer, met argusogen gevolgd vanaf de ontbijttafels rond de vijver.
Maar ik trek me nergens iets van aan. Ik ben even stoer als Laura zelf. Trots en ongenaakbaar staat ze daar. Met haar grote bronzen voeten op de betonnen sokkel, haar lange benen in een lichte spreidstand. De armen buigen iets naar achteren, de vingers van haar linkerhand gestrekt. Ze holt haar rug, met de borst vooruit en de neus in de wind.
Deze keurige buurt met villa’s en rijtjeshuizen, met gracht en vijver, flatjes en bungalows, is haar domein. ‘Een mooie plek, een genot om hier te wonen’ staat op het bordje aan haar voeten. Laura voelt zich hier thuis. Vrij en brutaal danst ze op haar sokkel. Naakt en puur kan ze hier zijn en zo onbevangen als de eerste bewoners van deze kleine enclave aan de rand van de stad.

Eerder gepubliceerd in het voorjaarsnummer van Lifestyle Almere, jaargang 2015

Dit bericht is geplaatst in samenleven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.