Langzaam lopen

Het is goed om af en toe een vast patroon te doorbreken. Het brengt nieuwe inzichten. Afgelopen zaterdag trok ik een hele dag op met twee meisjes van 3 en 5 jaar. Hun ouders waren er ook bij, maar dat doet er nu niet toe. Het eerste uur van het bezoek zijn de meisjes nog verlegen. Ze kruipen achter de broekspijp van papa of verstoppen zich diep in de armen van mama. Dat uur moet je koesteren, want de rest van de dag blijft dat niet zo.
Na de lunch in onze achtertuin, gingen we naar de stadsboerderij, de Kemphaan in Almere Hout. Daar bleek een Pasar Malam te zijn. Wel gezellig, maar wij kwamen in de eerste plaats voor de apen van Stichting Aap. Vervolgens gingen we geitjes voeren op de kinderboerderij, ontdekten een kabouterhuis in het bos, dronken chocolademelk in Almere Haven en ten slotte keerden we weer terug naar de achtertuin.
Wat ik deze zaterdag vooral heb geleerd, is langzaam lopen. Met mijn lengte zet ik als vanzelf grote passen en zonder veel moeite kom ik snel vooruit. Met een meisje van drie aan mijn hand, kan dat niet. Dat loopt niet zo snel en bovendien ziet ze van alles waar ze even bij stil wil staan. Een veertje dat voorbij zweeft. Een vogelpoepje op de leuning van de brug. Ligt er ineens een verrassend boomblaadje op de grond, dat ze wil bestuderen. Rent ze plots een stukje terug om nog even naar de grote baviaan te zwaaien. Wil ze even op een grote steen klimmen om de boel wat meer van boven te kunnen bekijken. Zo kun je makkelijk een half uur doen over driehonderd meter brug bij Stichting Aap.
Langzaam lopen is een oefening in geduld. Eerst verzet ik me nog. “Kom, nu even doorlopen.” Al snel volgt machteloze berusting. Daarna pas besef ik dat er geen enkele reden is tot haast. Tijd zat. Geen verdere plannen vandaag. Ten slotte zie ik net als het kind hoeveel er te zien is waar ik normaal geen aandacht aan zou schenken.
Ik vermoed dat zo een cursus ‘omgaan met stress’ in elkaar steekt. Ze geven je gewoon een kind van 3 mee.