Even

Precies twintig minuten had ik maandagmiddag om even naar de Vodafonewinkel in de Stationsstraat te lopen, een nieuwe simkaart op te halen en om half vier precies op mijn kamer terug te zijn voor mijn volgende afspraak.
Om tien over drie trok ik mijn jas aan, meldde bij het secretariaat dat ik even weg was, verliet met de lift de vierde verdieping van de A-vleugel van het stadhuis, liep door de B-vleugel, langs Burgerzaken en de grote hal naar buiten, het Stadhuisplein op. Het was vanaf daar nog ongeveer honderd meter de Stationsstraat in en om twaalf over drie stond ik in de winkel.
In de winkel stonden nu vijf klanten en twee verkopers. Om kwart over drie kwam een derde verkoper van achteren. Toen waren er nog twee wachtenden over. Ik speelde met één van de Samsung showmodellen en kwam eenvoudig online met de code vier keer nul. Even was ik in de verleiding om een aanstootgevende site op te zoeken en die prominent te laten draaien, maar zag daar toch maar van af. Daarna staarde ik een tijdje naar de posters aan de muur, waarop jonge mensen stonden, die leken op de bedienden in de winkel met de tekst: Smartphone Crew.
De eerste twee klanten, jonge mannen, kregen uitgebreide instructies over hoe ze hun nieuwe Iphone aan de praat kregen. De derde klant, een oude vrouw met een rollator, kreeg te horen wat één van de modellen allemaal wel niet kon. Ik observeerde de vierde klant. Een man van mijn leeftijd met bril, buik en joggingbroek. Hij stond er ontspannen bij, liep niet nerveus rond, zoals ik, en leek ook nergens in geïnteresseerd. Hij wachtte bij de toonbank en kwam niet van zijn plaats.
Om zeven voor half vier maakte ik de berekening dat, als ik nu aan de beurt zou zijn, de transactie van een nieuwe simkaart niet langer dan vijf minuten mocht duren. Om vijf voor half vier verliet ik onverrichterzake de winkel en liep de omgekeerde weg terug naar de vierde verdieping van de A-vleugel van het stadhuis, waar ik iets voor half vier op mijn kamer terugkeerde.