Democratie

De gemeenteraad stelt elk jaar de begroting vast. In zo’n begroting zitten tal van keuzes die daarmee in één keer allemaal worden bekrachtigd. In de gemeente Almere is de begroting zo omvangrijk, dat ik me afvraag of een raadslid het allemaal wel kan overzien. Dat ligt niet zozeer aan de complexiteit van de materie, maar vooral aan de beperkte tijd die een raadslid heeft. Het raadslidmaatschap is immers een bijbaantje.
Er zit meestal niets anders op dan een paar principiële punten te kiezen en daar al je energie op te richten. Zo maakt de een zich druk over de cultuur, de ander over de criminaliteit en de derde over de economie. Alles bij elkaar lijkt het dan nog wat, maar het blijft een fractie van wat er in de begroting staat. Veel blijft onbesproken.
Als ambtenaar kijk ik daar met gemengde gevoelens naar. Soms zou ik willen dat een raadslid zich ook eens verdiept in mijn afdeling of onderwerp, want daar ben ik het hele jaar toch maar druk mee. Graag beantwoord ik een paar technische vragen of schrijf ik een commentaar op een motie; ik vertel nu eenmaal graag over mijn vak. Maar het is beter als het daarbij blijft. Onderwerp zijn van politiek debat is namelijk niet zonder risico. Je weet maar nooit wat de meerderheid ervan gaat vinden en welke politieke ruilhandel noodzakelijk blijkt.
Eens in de zoveel tijd overkomt het elke ambtenaar dat zijn passie tussen de maalstenen van de democratie terechtkomt. De les is: raak als ambtenaar niet te zeer gehecht aan de eigen stokpaardjes en geniale oplossingen. Ze zijn niet van jou maar van de raad. Zij mag er mee doen wat ze wil en de democratie kent geen genade.