Buurvrouw

Na de Pitjit massage in de Muziekwijk bleef ik de rest van de vrijdagavond tobben over mijn hamstring. Ik had een harde pijnlijke knobbel tien centimeter boven mijn knieholte. Misschien dat een nachtje slapen nog wonderen kon doen, maar ik wist wel beter. De kans dat ik de volgende dag kon voetballen was klein.
Zaterdagochtend was er inderdaad niets veranderd. Mijn enige hoop was de sportmasseur, die ik om tien uur sms-te of hij tijd had. Maar dat had hij niet. Net op dat moment kwam Lida binnen, onze buurvrouw met vele praktische diploma’s. Kon zij me niet helpen? Nee, dat kwam slecht uit, maar haar vrouw Gabriëlle misschien wel.
Gabriëlle had precies tien minuten voordat ze haar zoon naar turnen moest brengen. Dus het moest meteen maar gebeuren. Terwijl de rest van het gezin nog aan het ontbijt zat, kon ik in de woonkamer alvast mijn broek uitdoen. Na mijn ervaring van vrijdag, was dat bijna een gewoonte geworden. Ik strekte me uit op het schapenkleedje voor de bank. Gabriëlle nam wat olie, wreef haar handen warm en na wat verkennend wrijven, pakte ze me bij de lurven en drukte ze hard op de knobbel.
‘Als het een verkleving is dan moet de pijn binnen twee tellen wegtrekken’, zei ze. Ik telde kreunend tot minstens tien. ‘Er verdwijnt niets’, knarste ik tussen mijn tanden. Op dat moment kwam haar zoon er even bijstaan met de mededeling dat hij geen zin had om naar turnen te gaan. Of hij niet thuis mocht blijven. ‘Nee’, zei Gabrielle kordaat en om haar woorden kracht bij te zetten, drukte ze nog eens stevig door. Ik kronkelde op het schapenkleedje. ‘Wordt het niet minder?’, vroeg ze retorisch. Ik schikte me in mijn lot: voetballen zat er die middag niet in.
Maar Gabrielle was niet voor één gat te vangen. Zij verdiende haar sporen ook in het alternatieve circuit: ‘Ik zal nog een beetje healen’, zei ze. ‘Graag!’, pakte ik de laatste strohalm. Ze legde haar twee handpalmen links en rechts van de knobbel en zat als in gebed op haar knieën bij mijn bovenbeen. Ik voelde haar intentie in de hitte van haar handen en het leek of de spanning uit mijn bovenbeen trok. Na alle behandelingen van de afgelopen dagen, was dit de eerste die leek te helpen. Mijn weg naar verlichting begon zaterdag op het schapenkleedje van mijn buurvrouw. En voetballen ging die middag prima.