Verlegenheid

Ik was vanavond overtuigd van mijn gelijk. Dat in combinatie met twee bier en een euforische stemming is risicovol. We hadden een heidag achter de rug met het managementteam en ik hou daar wel van. Een beetje nader tot elkaar komen op emotioneel niveau onder leiding van een doorgewinterde coach, leidt altijd tot verbroedering en goede voornemens.
Logischerwijs sloten wij deze middag af met een dinertje op een prachtig terras aan het water. Nog nagenietend van de verworven openheid en verbondenheid, vroeg ik me in alle oprechtheid en hardop af hoe het toch mogelijk was dat we al jaren toelieten dat het management van afdeling X zich zoveel financiële ruimte permitteerde, terwijl de overige afdelingen de eindjes maar nauwelijks aan elkaar konden knopen.
Bij mij aan tafel zat de directeur Control en het hoofd Financiën, en omdat de laatste mij dat best wilde uitleggen, had ik niet meteen door dat de eerste wit wegtrok. En toen hij uiteindelijk ook wat zei, ging dat op fluistertoon. Letterlijk ongehoord!
Na een middag van transparantie en openheid (en overtuigd van mijn gelijk) ging ik daar fel op in. “Hadden we nu ineens geheimen voor elkaar?” Daarmee trok ik de aandacht van de hele tafel en ik zag dat de directeur nu geërgerd zijn wijnglas neerzette en met grote moeite zijn beheersing behield: hij vond mijn toon veel te luid en had geen zin om hier op dit terras met al die mensen erover te praten.
Nog had ik het niet door en zei dat dat onzin was, want die mensen waren allemaal druk met zichzelf en luisterden ons heus niet af. En daarmee overschreed ik zichtbaar de grens van het fatsoen. De stilte aan onze tafel werd nu pijnlijk. Ik kon echter niet meer loslaten, ik moest wel doorbijten. Deze stemmingswissel was onacceptabel na zo’n leuke middag met elkaar. En dit moesten we in die sfeer toch ook kunnen bespreken? Dus ik gooide mijn laatste gelijk op tafel: Het kan toch niet zo zijn dat het directieteam, dat de mond vol heeft van eenheid en samenwerking, dit soort zelfbevoordeling met de mantel der liefde bedekt?
Nu kon de directeur zich niet meer inhouden. En ook al had ik het grootste gelijk van de wereld, hij had net vanochtend met vrijwel iedereen ruzie gemaakt over dit onderwerp. Hij had deze misstanden aan de kaak gesteld en dat was hem niet in dank afgenomen. Zeg nu niet dat ik boter op mijn hoofd heb, want eigenlijk zeg je dat, want ik zet mijn baan op dit moment op het spel voor die kwestie. Of ik dit maar wilde laten rusten, want hij kon die grote bek van mij nu even niet hebben.
De rest van de avond kwam de stemming er niet echt meer in.