Telefoonboek

Laatst schreef ik over Big data en over de persoonlijke informatiekluis. Nog een moderne term die daarbij hoort is: Open data. Het gaat dan om het beschikbaar stellen van al je bedrijfsgegevens, zodat slimme jongens en meisjes daar leuke apps van kunnen maken. De NS heeft dat bijvoorbeeld gedaan met alle reisinformatie. En sindsdien zijn er tal van digitale reishulpjes.
Bij de gemeente Almere hebben we grote databases met gegevens over onze inwoners, over alle gebouwen, de infrastructuur, de archeologie en nog veel meer. Daar zitten nu heel wat firewalls omheen, maar toch denken we er over om een deel van die gegevens vrij toegankelijk te maken. Wie weet welke nieuwe dienstverlening dan kan ontstaan.
Wat houdt ons tegen? Het is nog niet zo lang geleden dat je aan het begin van het jaar een telefoonboek kreeg van KPN. In Hulsberg kregen we er één van het netnummer 045 (Heerlen). We vroegen er dan ook nog, geheel gratis, een boek van 043 (Maastricht) en 046 (Sittard) bij. Zo hadden we alle namen, adressen en telefoonnummers van heel Zuid-Limburg bij elkaar.
Je kon ook een geheim nummer aanvragen, maar dat deden alleen Bekende Nederlanders, vreemd genoeg. In onze vriendenkring had maar één huishouden een geheim nummer. Verder stond iedereen in het telefoonboek.
De Wet Bescherming Persoonsgegevens staat het publiceren van lijsten namen en adressen helemaal niet toe, maar vroeger gaf je daar gedachteloos toestemming voor als je een telefoonabonnement nam. Mensen moesten je nummer natuurlijk wel kunnen vinden, anders had je er niets aan.
We zijn nu voorzichtiger geworden. Hoewel iedereen alles deelt met iedereen via Twitter en Facebook, zijn we veel minder scheutig met ons woonadres en telefoonnummer. Open data is dan wel een moderne term, maar de moderne mens is zo modern niet meer.