Storm

Bomen gingen om. Er viel een dode in Amsterdam. Code Rood. Een herfststorm die zich al aankondigde. Een klein lagedrukgebied achter een groot lagedrukgebied, vrijdag nog lieftallig ‘het kleine broertje’ genoemd door de weerman van het journaal, ranselde gisteren de Hollandse kust met windkracht tien.
Vanuit het stadhuis in Almere keken wij uit over het Weerwater, met schuimkoppen en watersluiers. Een heuse regenboog aan de horizon. Het dak van het kantoorgebouw tegenover ons liet hier en daar los. Vervaarlijk wapperde het betumen hoog boven de busbaan. We zaten met twintig man in een brainstorm, hoe toepasselijk, maar we konden de gespreksleider nauwelijks verstaan. De ramen op de tiende verdieping rammelden in hun sponningen.
Achter glas leek het buiten allemaal wel mee te vallen, maar op twitter zag ik de waarschuwingen en de kleine ongelukken. Er zaten plotseling gaten in mijn agenda, omdat mijn afspraken het onstuimige weer niet wilden trotseren. Een collega was maandagochtend ternauwernood veilig op Schiphol geland na een weekendje weg en werkte thuis.
Ergens in het stadhuis zat een crisisstaf. Meldingen van afgewaaide takken, dakpannen en ander ongemak, werden daar afgewikkeld. Zaagploegen gingen op pad. Via onze eigen persberichten zag ik de crisiscommunicatie zich voltrekken. Over vuilnisbakken die niet zouden worden geleegd, over voorzieningen die gesloten werden, over gevaarlijke bomen (niet wandelen in het bos), over niet rijdende bussen en afgesloten busbanen. Een keurige stroom relevante informatie stuurden wij de wereld in, via email, twitter, website en ons klantcontactcentrum. Het sprak vanzelf dat dat meteen werd geregeld door de collega’s. Ben benieuwd of er vandaag nog klachten komen over de communicatie, als de wind is gaan liggen, maar ik kan het me niet voorstellen.