Marbles

Op een stille novemberavond fiets ik naar het C. van Eesterenplein in Almere Buiten om het kunstwerk Marbles te bekijken van Daan Roosegaarde. Dat is een Nederlandse kunstenaar die de laatste tijd veel te zien is in televisieprogramma’s omdat hij dingen maakt die niemand anders maakt. Hij is één van de boegbeelden van de Hollandse designschool. Ook dit kunstwerk in de Bouwmeesterbuurt heeft veel publiciteit gekregen. Als ik rond half zes ’s avonds het plein op rijd, herken ik het meteen. De zes delen van het beeld lichten blauw op, als ijsblokken op een donker meer.
Ze zijn groter dan ik dacht. Zo ongeveer een meter bij een meter en een halve meter hoog. Ik had verwacht dat er rond dit uur nog wel kinderen zouden zijn. Op foto’s en video’s van het beeld zie je ze altijd. Kinderen die er opklimmen, van het ene blok naar het andere rennen, spelend met het licht. Maar vanavond niet. Het plein is verlaten. Alleen bij de snackbar op de hoek staan jongeren. Ze zien de lange man die zijn fiets pontificaal naast het kunstwerk parkeert en op één van de stenen gaat zitten alsof hij op de bus wacht. Een man op een steen, die geen steen is, niet van marmer zoals de titel belooft, maar een object van kunststof, van binnenuit verlicht.
Zodra ik goed zit, gebeurt het wonder. Wat blauw is, wordt dieppaars. Onder invloed van mijn gewicht of mijn beweging of simpel mijn aanwezigheid. Daarna loop ik van steen naar steen en raak ze aan. Elke steen verkleurt naar paars, paarsoranje of paarsrood. En als ik weer loslaat keert het terug naar het oorspronkelijke blauw, nog wit nagloeiend. Uit één van de stenen klinkt een zacht gebrom, als van een transformator. De anderen maken geen geluid. Ik hoor niets, ook al leg ik mijn oor ertegen aan, wat op zijn minst krankzinnig moet lijken in de ogen van de jongeren bij de snackbar.
Maar dit beeld is gemaakt om doorheen te lopen en aan te raken. Het is bedoeld voor winteravonden, als het langer donker is dan licht. Het is een plek op een plein in Almere Buiten om heel lang naar te kijken. Voor een zwerver of een passant zoals ik, een lichtbaken in de stad.