Kennis

Met sommige mensen kom je niet verder. Hoewel ik ze altijd weer opzoek bij recepties, omdat ik ze leuk of interessant vindt, blijf ik steken in dezelfde onderwerpen. Het huis, het werk, de kinderen, de vakantie die geweest is en de vakantie die nog zal komen. Hoewel er in beginsel een vorm van verbondenheid is, een klik of enige chemie, zoals men zegt, dan nog kom je niet veel verder.
We zouden vrienden kunnen zijn, deze kennissen, buren of collega’s. Ik verlang er naar ze ook eens te willen spreken over de liefde, het geloof in een betere wereld of hun grootste angst, maar er lijkt een onzichtbare muur opgetrokken zonder ramen of deuren. Er is een stilzwijgende afspraak om de lijn van wellevendheid niet te overschrijden. Humor mag, graag zelfs, dat is het pretpark waar je samen het liefst bent, maar er worden geen nieuwe terreinen betreden.
Ik probeer het wel. Dan zoek ik ongeduldig naar een opening. Soms zie ik mijn kans schoon en stel ik de vraag: ‘waarom vind je dat zo belangrijk?’ Maar deze vraag is als een koevoet. De waarom-vraag is een verwijt; de ander raakt in het defensief. ‘Natuurlijk is dat belangrijk!’ Punt. Volgende onderwerp.
Beter is de vraag: ‘Wat heeft dat voor jou betekend?’ Daar kan de ander nog alle kanten mee op. Hij kan iets van zichzelf laten zien of niet. Er is ruimte voor een bekentenis, een herinnering uit zijn jeugd of een levensles. Hij kan ook zijn schouders ophalen en zich beperken tot een oppervlakkig antwoord. Ook goed, niets aan de hand.
Sommige mensen zijn allergisch voor dit soort vragen. Die herkennen dat meteen als de vraag van een therapeut. Daar moeten ze niets van hebben. In het beste geval reageren ze nog met humor (‘Wat vind je er zelf van?’) of ze praten er gezellig langs heen. Met sommige mensen kom je niet verder. En ik ben er één van.