Integraal

Er is een woord dat hoge ogen gooit in de gemeentepolitiek en dat is: integraal. Als je ergens geen besluit over wilt nemen, dan zeg je dat je het integraal wilt afwegen, liefst op een later moment. Dat betekent dat je het eigenlijk niet wilt en dat je tijd wint om op zoek te gaan naar een grotere context waarbinnen het idee kan sneuvelen.
Bijvoorbeeld. Je politieke tegenstander wil geld uitgeven aan nieuwe speeltoestellen in de Stripheldenbuurt. Jij vindt dat zonde van het geld, want kinderen, daar heb je niets mee. De huidige toestellen kunnen bovendien nog best een jaartje mee.
Op zo’n moment gooi je de integrale formule erin. Je zegt dat je daarvoor niet kunt kiezen, als je dat niet eerst integraal hebt kunnen afwegen in de context van alle investeringen in speeltoestellen in Almere. Elders in de stad is de nood misschien hoger.
Een ander integrale afweging zou kunnen zijn: alle mogelijke investeringen in de Stripheldenbuurt. Dan sneuvelen de speeltoestellen ten gunste van extra bomen langs de Aafje Anderssstraat of een paar bankjes langs het Catootjepad.
Als je het echt niet meer weet, dan zeg je dat je het integraal wilt afwegen in de context van de hele gemeentebegroting. Dan kunnen de speeltoestellen het ineens verliezen van het armoedebeleid.
Een voorwaarde voor het spelen van deze troef is integraal denken. Gisteren hoorde ik daar een definitie van. Het is het vermogen je te kunnen verplaatsen in het belang van een ander. ‘Die speeltoestellen zijn misschien fijn voor de kinderen’, denk je dan, ‘maar als ze wat ouder zijn, hebben ze misschien liever een lekker bankje.’
Integraal klinkt als integer, een gelijkenis, die je in het debat mooi neuro-linguïstisch kunt misbruiken. Net onder de waarnemingsdrempel, op subliminaal niveau, merkt de ander dat je onbewust een beroep doet op zijn integriteit. ‘Integer afwegen’, realiseert hij zich dan ineens, ‘ja, natuurlijk, daar kan niemand tegen zijn.’