Zit ik net rustig achter mijn Ipad mijn stukje te tikken, hoor ik in de stilte van de nacht, een oorverdovend geritsel aan de andere kant van de tuintafel. Ik herken het geluid onmiddellijk. Het is een bedachtzaam voortgaan. Geen flits van een kat die langs de heg rent, of van een vogel die uit de bosjes vliegt. Dit staat even stil en gaat dan weer verder, in korte etappes van een enkele meter.
Ik herken het geluid, omdat ik lang geleden stil achter in een donkere tuin in Limburg, tot diep in de nacht een boek las, toen er één plots vlak langs mijn voeten liep. Ik schrok zo, dat ik met boek en al uit de tuinstoel viel.
Nu ben ik voorbereid en sta ik op om hem te zien. Hij bevindt zich aan de rand van het nieuwe terras tegen de schutting. Het is een volwassen exemplaar en hij staat daar in de schemerzone, net zo verrast als ik dat er op dit uur van de dag nog iemand anders is.
De egel beweegt niet. Hij krult zich zelfs niet op. Het is een moment van wederzijdse observatie. Ik haal mijn Iphone tevoorschijn om een foto te maken en hem morgenochtend aan de anderen te kunnen laten zien. Ik krijg alle tijd om in te zoomen, een hoek te kiezen, de flits aan te zetten en af te drukken. Hij gaat er niet vandoor als ik hem tot driemaal toe recht in zijn snuit flits. In de schemer van het terras, lijkt hij gewoon te wachten tot ik klaar ben.
Als ik op mijn plek ga zitten, komt hij weer in beweging. In een paar etappes en met hetzelfde geritsel verplaatst hij zich van het terras naar de bloempot, naar het gat onder de schutting, en hup er onderdoor. Ik hoor hem zich meter voor meter verwijderen via de tuin van de buren.
Ongestoord kan ik mijn stukje nu afmaken. Ik was bezig met de Almere Principles. Dit is er ook zo één: Combineer stad en natuur. Ik heb er zelfs een illustratie bij.
Egel op de rand van het terras.