Carnaval

Rond half acht kwamen we bij het Gemeenschapshuis van Hulsberg. Uit de verte werden we toegeroepen. We zagen een man de heuvel op lopen met een jas vol gekleurde lichtjes. Het was John. Hij kwam van de pinautomaat. Hij begroette ons uitbundig.
Aan de kassa stonden Hans en Maurice. Samen met hen vormde ik ooit het Dagelijks Bestuur van de voetbalclub van Hulsberg (SVH). Dat is inmiddels bijna tien jaar geleden. ‘Hoe is het daar boven?’, was de vaste vraag, en met mijn jas nog aan, had ik mijn eerste pilsje al te pakken.
We betaalden de entree voor de SVH-revue, een spektakel met toneel, zang, dans en varieté. Ik heb er vroeger jaren aan meegedaan, maar vanavond was ik toeschouwer. We brachten onze jassen naar de garderobe, waar we Pieter troffen, één van de vele voetballers, waarmee ik samen speelde. Hij ontving ons met een grote glimlach.
We liepen de zaal in en vonden ons vaste gezelschap aan een statafel. Ze waren allemaal verkleed. In het midden stond een glas met groene munten. Dat was de pot. We legden bij.
We keken naar een geïmproviseerd vliegtuig op het toneel. Een bizar gezelschap kwam op: een pastoor, een non, een oude rocker, een chique dame en nog een paar. Ze gingen zogenaamd op reis. Ik had weer moeite om het Limburgs goed te verstaan. De grappen waren pikant, soms flauw. Halverwege de avond werd de voetbalprins uitgeroepen. Daarvoor kwam de officiële prins van Hulsberg (Beumerwald) met zijn Raad van Elf het podium op. Ondertussen was ik gaan zwerven door de zaal. Ik kwam Thei en Willy tegen van het veteranenelftal. Ik sprak met Huub van camping het Hemelke. Ik raakte verzeild aan de bar en miste de slotshow van de revue. Alle zangers en toneelspelers verzamelden zich ten slotte rond de bar. Ik kende ze vrijwel allemaal. Tot in de randen van de nacht spraken we en dronken we. ‘We zien ons nog’, was het afscheid. Dat ging ook zeker gebeuren de komende dagen.
Toerekeningsvatbaar ben ik niet meer. Het is tussen twee en drie, midden in de nacht. Ik draag een paars hemd en een paars colbert. De hele avond had ik een hoedje op met gouden lovertjes. Dat ligt nu op de tafel naast de Ipad. Dit is een bericht uit Beumerwald. Morgenochtend wel even controleren of dit publicabel is.