Beumerwald

Het Gemeenschapshuis De Lange Berg in Hulsberg is zaterdagavond, op het hoogtepunt van de receptie, helemaal gevuld. Al vanaf elf minuten over zeven staan Prins Ronald I en Prinses Helga en het Jeugdprinsenpaar Tom I en Lotte op het podium, waar het defilé van receptiegangers aan voorbijtrekt. De burgemeester van Nuth heeft gesproken en het dorp Hulsberg voor even veranderd in het autonome prinsdom Beumerwald.
De grote harmonie St. Clemens uit Arensgenhout maakt haar opwachting en de muzikanten vullen de ruimte voor het podium. Er zijn in de grote zaal drie Raden van Elf, herkenbaar aan hun goudbestikte steken en veren, die boven de hoofden uitsteken. Er zijn dansmariekes, een zaate hermenie (Het Nootgeval) en tussen de toespraken door treden regionale artiesten op, zoals de Limburgse Toppers.
Om de haverklap klinkt de buutemars als het prinsenpaar iemand decoreert voor speciale verdiensten en dan springt iedereen in de houding met een driewerf Alaaf. Als het spektakel zich even beperkt tot een lange rij die voort schuifelt met felicitaties en cadeautjes, draait een DJ de plaatselijke carnavalsmuziek.
Aan de twee bars van het etablissement verdringen de mensen zich inmiddels om iets te bestellen. Er lopen ook obers rond in zwart chilet. We geven onze bestelling door (‘één bier, drie mazoet’); het ritme van de rondjes is hoog. Als de stemming er goed in zit, schunkelen we mee op een vastelaovondleedje dat iedereen hier kent.
Jong en oud slaat de armen in elkaar, en verenigt zich met ludieke ernst in een verzameling rituelen. Er is geen hoger doel dan het vaste draaiboek te volgen en hier samen te zijn. We spreken elkaar weer eens, we drinken en zingen: Geneet van ut leave, zolang es ger kentj. Hulsberg was ons dorp. Beumerwald het verloren paradijs. We zijn weer even terug en niets is veranderd. (Ik bedenk me nu dat ik dit al eens eerder heb opgeschreven. Zie 3 maart 2014).