Besloten

Begin dit jaar kreeg ik een uitnodiging van het mij onbekende Nederlands Instituut voor Kennisoverdracht voor een besloten bijeenkomst van vakgenoten. Het telefoongesprek was vleiend. ‘Ze zochten experts. Mijn naam was genoemd. Het was een elitegezelschap.’ Daar kon mijn ego niet tegenop. ‘Ach, noteer mij dan maar.’
De bevestiging per mail legde uit dat ik aspirant-lid was geworden van het Landelijk Overleg Hoofden Communicatie, dat haar eerste bijeenkomst hield in juni. Daarna vergat ik het verhaal tot het deze week ineens in mijn agenda stond en ik de originele mail er nog eens bij pakte. Ik werd woensdag om één uur in de middag verwacht in het slot Trompenburgh in ‘s-Gravenlande, vlakbij Hilversum.
Ik parkeerde mijn auto om exact één uur tussen de bomen en liep over een kleine brug langs het koetshuis naar het zeventiende eeuwse buitenverblijf van Admiraal Cornelis Tromp, een klein paleis dat eruit zag als een VOC-schip. Bij de ingang stonden twee gastheren klaar om mij de weg te wijzen naar de grote achthoekige zaal. Daar trof ik de andere twaalf uitverkorenen aan. Bij wijze van warm welkom kregen we een glas champagne.
De gastheer, organisator en dagvoorzitter gaf een korte toelichting op de barokke schilderijen die ons omringden van de zeilschepen, van de mythische voorstellingen en van de admiraal zelf en van zijn vrouw. Als opmaat voor de kennisoverdracht had hij een vrij willekeurig marketingboek uit 1995 als leidraad gekozen. Eén van de aanwezigen ging daar meteen kritisch (en ondankbaar!) op in, waar de dagvoorzitter handig om heen manoeuvreerde door, gelet op de tijd, deze discussie te verwijzen naar de kleine groepjes.
In de Schilderskamer en de Wapenkamer van Cornelis Tromp stonden de naambordjes klaar. Er was voor ieder klassiek (handgeschept?) papier, een pen met het logo van het instituut erop en er stonden grote kannen water op de tafel. We hadden een genoeglijk gesprek over ons vak. Na afloop was er nog gekoelde witte wijn met olijven en zalm in de riante tuin, waar we, vakbroeders onder elkaar, nog wat wederwaardigheden wisselden onder de schaduw van de beukenbomen.
En zo was het een aangename middag op een fraaie locatie in het Gooi, waar we steeds onberispelijker gingen spreken, maar waarvan mij de diepere bedoeling ontging.