Wederopstanding

De dood kan een verlossing zijn. Voor wie gelooft in het hiernamaals, is de dood een aantrekkelijk vooruitzicht. Het aardse tranendal ruil je graag in voor het hemels paradijs. Maar zelfs als je daar niet in gelooft, kan de dood een vriend zijn. Hij biedt eeuwige rust na een lange lijdensweg of na een afgerond leven.
De dood is onherroepelijk. Op een enkele Godenzoon na, is het weinigen gegeven om uit de dood op te staan. Na de laatste ademhaling en de laatste hartslag is de dood een feit. Er is geen weg terug. Geen hoop meer dat het allemaal een vergissing was en dat er nog iets terug te draaien valt.
De dood maakt geen onderscheid. Uiteindelijk komt iedereen aan de beurt. De dood scheert over één kam. Je kunt erop rekenen dat hij komt, maar je kunt geen afspraken met hem maken. Hij komt altijd onverwacht. Ineens verschijnt zijn hoofd om de deur. Zoals dit weekend.
In onze kennissenkring overleed een man. Praktisch even oud als wij. Zomaar op een onbewaakt moment hield zijn hart ermee op. Het was zaterdagochtend. Paaszaterdag. Hij was aan het sporten, zo werd ons verteld.
Ik hoorde van zijn overlijden, toen ik zaterdagmiddag zelf thuiskwam van het voetballen. Het spook van de dood was voor mij ver weg, dacht ik, iets van vele jaren later. Maar zo moet de overleden man ook gedacht hebben.
Over hem spreken we nu alleen nog in de verleden tijd. Hij was onderdeel van ons leven in Almere. Niet zo heel dichtbij, maar altijd in de buurt. Hij was groot, sterk en energiek. En op een zaterdagochtend hield zijn hart er zomaar mee op.
Inmiddels is het Pasen geweest. Er is geen verlossing. Er is geen wederopstanding.