Voeten

De dagvoorzitter verontschuldigde zich voor het feit dat ze op blote voeten liep. De zondagse schoenen die ze die ochtend als eerbetoon aan het publiek had aangetrokken, waren gedurende de dag zo gaan knellen dat ze er niet langer op kon lopen.
Toevallig zat ik vooraan en had ik goed zicht op de wijze waarop de tenen zich krulden in het tapijt en hoe de grote teen van de rechtervoet zich even oprichtte om haar in balans te houden op het moment dat ze even naar woorden zocht.
De voeten stonden bij tijd en wijle met de hakken tegen elkaar maar met de tenen naar buiten als in de eerste balletpositie. Dan stond ze stevig, gegrond, zeker van haar zaak.
Was ze meer bewust van het staan, als ze moest luisteren naar een vraag uit de zaal, dan stond de hak van de rechtervoet soms verankerd tegen de bal van de linkervoet. Het ene been stutte dan het andere, mooi gestrekt, als in de derde positie.
Eenmaal op dreef in haar uitleg, maakte zij kleine pasjes naar links of naar rechts, om in haar verhaal de klemtonen te onderstrepen.
Maar de meeste tijd stond onze dagvoorzitter stil, met de blote voeten een stukje uit elkaar, als een ballerina die niet danst, als een kapitein op een schip, kordaat, sterk en rechtop.
Het was in één van de vergaderzalen van de Stadsschouwburg. Het kunstpaleis van Almere ligt op een grote steiger in het Weerwater. Eén wand van de zaal is van glas, waardoor ik ver over het water heen kon kijken. Ik zag het Lumièrepark met de stadsvilla’s, het bos aan de overkant en een zeilboot in de verte. De zon brak even door.
In deze ambiance van cultuur en natuur misstonden haar blote voeten niet.