Theaterbon

Vorig jaar zomer kreeg ik op mijn verjaardag theaterbonnen van het DeLaMar Theater in Amsterdam. Wij zouden die gaan opmaken samen met vrienden uit Zuid-Limburg, die zelf ook nog een paar van die bonnen hadden. Gisteravond vonden we eindelijk een voorstelling die ons wat leek.
Ik ging meteen reserveren via internet. Daartoe moest ik me met naam en adres bij het theater registreren, daarna een menu afwerken met datum, rang en prijs, om vervolgens de betaalmethode te kiezen en te ontdekken dat betalen met ‘bonnen’ er niet bij stond. Wat nu?
Gelukkig vond ik op de site een telefoonnummer van DeLaMar dat ook op zondagavond bereikbaar was. Voor 35 cent per minuut, dat wel. Ik belde en kreeg een vrouw aan de lijn, die met haar lijzige stem liet merken dat ik haar stoorde in iets heel belangrijks.
Indachtig de 35 cent per minuut, viel ik maar met deur in huis. Ik wilde vier kaartjes, eerste rang, en vroeg of ik dat vlak voor de voorstelling met mijn DeLaMar-bonnen kon afrekenen. ‘Nee, dat was niet mogelijk’, zei de vrouw, ‘u moet binnen een week uw bonnen opsturen. Als u verstandig bent per aangetekende post. Op elke bon moet u het reserveringsnummer schrijven.’ Als ik tekort kwam, kon ik het restbedrag nog overmaken, maar dan moest ik weer even bellen. Als alles was betaald, dan zou ik mijn kaartjes krijgen.
Ik zag de complexiteit van de operatie voor ogen. Een groot deel van de bonnen lag immers in Zuid-Limburg. En hoe kreeg ik ze binnen een week in één envelop richting DeLaMar? En laten aantekenen, waar deed je dat eigenlijk? Ik weet niet eens waar het postkantoor in Almere is. Als dat er al is. Ik beet op mijn tong om niet in discussie te gaan, indachtig de 35 cent per minuut. Ik heb gereserveerd, omdat ik nu eenmaal die bonnen heb, maar het feestelijke was ervan af.