Somberen

Een zondag waarop je maar binnen blijft omdat het hard waait en onafgebroken regent, is een ideale dag om te somberen. Het begint al goed als ik ruim twee uur nodig heb om op mijn nieuwe computer al mijn mail-accounts aan de praat te krijgen. Er blijken heel wat mogelijke combinaties van gebruikersnamen wachtwoorden en poorten te zijn, en maar één blijkt de juiste na een frustrerend eliminatieproces.
Als ik dan eindelijk mijn voorgenomen agenda heb afgewerkt, is het al diep in de middag. Dat ligt ook aan de zomertijd die de nacht ervoor is ingegaan. Elke keer als ik in ons huis een klok tegenkom, zet ik de wijzers vooruit, en zo lijk ik het uur steeds opnieuw te verliezen.
Tegen het eind van de middag beland ik met een boek in een hoek van de woonkamer. Het heet De Stamhouder en gaat over de Tweede Wereldoorlog. Het is geen fictie. De schrijver, Alexander Münninghoff is een journalist en houdt zich aan de feiten. Dat maakt het alleen maar erger. Hij sleept me mee in de hopeloosheid van een oorlog, die voortkomt uit overmoed en haat, en die iedereen getraumatiseerd achterlaat.
’s Avonds volg ik een televisieserie van twee Nederlandse vrienden, een Turk en een Armeniër, die samen op zoek gaan naar de waarheid achter de Armeense genocide van honderd jaar geleden. Ze verbazen zich over de angst en de vooroordelen die nog steeds het leven van Turken en Armeniërs beheersen. Het kost ze moeite om ondanks hun achtergrond objectief te blijven en hun vriendschap te koesteren.
Aan de Turkse grens en daar ver voorbij in het oude Ottomaanse rijk, woedt al een paar jaar een nieuwe oorlog die levens verwoest. Ik kan me nog gelukkig prijzen in vrede te leven, maar vandaag waait de wind om het huis en slaat de regen tegen de ramen. Het is de eerst zondag van de zomertijd. Een ideale dag om te somberen.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.