Sloop

Voor het eerst in zeven jaar breken we in Almere iets af dat we zelf hebben gebouwd. Het terras van hardhouten planken met bloembakken op de hoeken en het houten frame met een zelfbedacht systeem van zeildoek dat je kunt uitvouwen en weer inklappen, hebben we zelf neergezet toen we hier kwamen wonen, maar nu moet het eruit.
Net als de rest van de verharding om ons huis is het geheel twintig centimeter gezakt waardoor de houten constructie permanent op spanning staat. Van veel planken zijn de schroeven doorgeroest en losgesprongen, zodat ze schots en scheef liggen, en op regenachtige dagen is het bovendien spekglad.
Het terras van hout wordt vervangen door een nieuwe stenen vloer met daarop een hightech aluminium constructie met doorzichtige zonnepanelen, waarmee je de hele veranda in een jaar of tien zou kunnen terugverdienen (zo beloofde de folder).
De eerste stap bestaat eruit iets te slopen, waardoor de beslissing onomkeerbaar wordt. Nog één keer kijk ik naar wat vertrouwd is en voor de laatste keer bedenk ik dat het nog best een jaartje mee had gekund. Ook reken ik nog eens uit hoe hoog de jaarlijkse afschrijvingskosten uiteindelijk zijn geweest. Met die sombere gedachte drentel ik het eerste uur van de speciaal daartoe vrijgenomen dag maar een beetje heen en weer, besluiteloos over hoe en waar precies te beginnen.
Eerst nog verplaats ik tuinmeubels, maak ik ruimte in de tuin voor de oude planten uit de bloembakken, al was het maar om de goede herinneringen veilig te stellen. Ik haal steeds weer nieuw gereedschap uit de berging, niet overtuigd van wat nodig is. Het zijn omtrekkende bewegingen, tot ik met een koevoet de eerste plank voorzichtig los wrik.
Nog steeds is dat herstelbaar, denk ik, als een laatste stuiptrekking van spijt en besluiteloosheid. Maar dan als de tweede plank in drie stukken splijt is alle twijfel verdwenen. Voorwaarts nu. Ik werk me in het zweet. Een paar uur later ligt de hele boel tegen de vlakte.