Ruimte

De TomTom stuurde mij gisteravond dwars door Bilthoven om zo de uitvalsweg te bereiken, die me terug moest brengen naar de A27. Ik reed over klinkerstraten, ging door een kromme tunnel onder het spoor door en stuiterde over drempels met aan beide kanten geparkeerde auto’s. Fietsers slingerden op de rijbaan voor mijn wielen. Een bus reed zomaar vanaf een halte de weg op.
Midden in Bilthoven was de weg opgebroken en de navigator berekende een alternatieve route. Hij leidde me door smalle straten met hoge huizen en donkere tuinen en bracht me op een doodlopende weg die eindigde op een parkeerplaats. ‘Aan het einde van de weg, keer om!’ Na een omweg door de wijken van Bilthoven, was ik volgens TomTom weer op het goede pad, maar stuitte ik ten slotte weer op dezelfde wegopbreking.
Het oude Bilthoven wilde mij niet loslaten en kwam aan alle kanten op me af. Ik zette het geluid van de TomTom uit en probeerde het op de oude manier: als een weg strepen heeft, dan is het een doorgaande weg, en langs doorgaande wegen staan ANWB-borden. Het werkte. Ik volgde de strepen, zag een bord en zo kwam ik op de uitvalsweg. Daar reed ik langs de dikke bomen die half op de weg leken te staan en waarvan het bladerdak zich boven mij sloot. Het was stikdonker en tussen de bomen en over de weg hingen mistflarden die me het zicht verder benamen.
Pas op de Stichtse brug, toen ik de Flevopolder inreed, haalde ik opgelucht adem. Als in een promotiefilm gleed ik vanaf de hoge brug het ruime landschap in. Het nieuwe land met windmolens tot aan de einder strekte zich in het maanlicht voor me uit en in de verte zag ik de contouren van Almere, als een bevrijdend perspectief aan de horizon.