Nederzetting

Er zijn geen sporen in Almere. De stad is nieuw, niet ouder dan veertig jaar in een polder die pas sinds 1968 is drooggelegd. Als je door de Terschellingstraat loopt vanaf het station Oostvaarders in Almere Buiten, of langs het Catootjepad in de Stripheldenbuurt, zijn er huizen en huisnummers, maar geen verhalen.
De straten zijn nog onbeschadigd, de bomen zijn nog jong. Er staan nieuwe huizen, die nog nooit verbouwd zijn. Er wonen mensen, die hier niet geboren zijn. Hun verhalen komen van elders, hangen hier niet in de lucht, maken geen onderdeel uit van deze gemeenschap. Een gemeenschap die nog nauwelijks iets heeft meegemaakt.
Er is nog nooit iets gebeurd dat de landelijke krant of een geschiedenisboek heeft gehaald. Het enige noemenswaardige is de ontstaansgeschiedenis; het jaar waarin de bouw begon, toen er mensen kwamen wonen, toen in één moeite door er een school, een supermarkt en een snackbar kwam.
Je hoeft niet op zoek naar een huis waar een historische gebeurtenis plaatsvond of een beroemde schrijver werd geboren. Er zitten geen kogelgaten in welke muur dan ook. Er bestaat geen gids van Almere met een wandeling langs ruïnes en overblijfselen uit de Middelleeuwen, de Gouden Eeuw of de Napoleontische tijd. Alles wat ouder is dan vijftig jaar komt van de schepen die op de Zuiderzee zijn vergaan of van een prehistorische vindplaats uit de tijd dat zelfs de Zuiderzee niet bestond en het land nog een moeras was.
Er zijn geen sporen in Almere. De generatie die er woont heeft deze nederzetting zelf gebouwd zoals duizend jaar geleden een generatie datzelfde deed op de veengronden aan de Amstel of nog eerder aan de Waal of aan de Maas. We hebben nog honderden jaren te gaan, voordat de Terschellingstraat en het Catootjepad in Almere-Buiten-Oost het decor zullen vormen van een historische roman.