Minuut

In de hal van het stadhuis staat de televisie aan. Er staan zo’n honderd mensen naar te kijken. Ze zien er zomers uit. T-shirtjes, korte broeken en slippers. Ze moeten hier zijn, of ze lopen gewoon even naar binnen. Sommigen tekenen het condoleanceregister of staren een tijdje naar de twee foto’s die erbij staan.
In de hal hangen op een paar plekken A4tjes met de mededeling dat rond vier uur de dienstverlening even stilligt. Achter de balie staan de drie dienstdoende collega’s naast elkaar, met de rug naar de deur, om naar de televisie te kunnen kijken.
Om de hoek bij de balies van Burgerzaken, kunnen ze de uitzending niet zien. Ze krijgen straks een signaal van één van de collega’s, wanneer de minuut stilte in aantocht is. Ze hebben dan nog tijd om iets af te maken.
We zien tegen vier uur twee vliegtuigen landen op het vliegveld van Eindhoven. De koning en de koningin, de premier, de minister van Buitenlandse zaken en anderen arriveren één voor één op het vliegveld en nemen plaats op een rij stoelen midden op het asfalt. Een grote groep militairen marcheert in formatie richting de vliegtuigen, waar ze halt houden. Dan klinkt ’the last post’, dat het sein is voor een minuut stilte in heel Nederland.
In de grote hal van het stadhuis in Almere is het stil. Er ritselt wat, er schuifelt wat. Zelfs de kinderen blijven rustig. Van buiten komt het geluid van een meeuw.
Als de trompet opnieuw klinkt is de minuut officieel voorbij. De groep in de hal komt in beweging. Een gedeelte blijft nog even naar de televisie kijken. Anderen gaan doen waarvoor ze kwamen. Er staat meteen een rij voor de balie. De drie collega’s zijn weer aan het werk gegaan. Voorlopig wil iedereen alleen maar fluisteren.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.