Marshmallowtest

Ik heb lang geleden eens over een onderzoek gelezen dat ging over ‘uitgestelde beloning’. Het zal ergens in een vak als psychologie of pedagogie aan de orde zijn geweest. Het kwam erop neer dat kinderen iets kregen als ze in staat waren te wachten. Ik googel op ‘uitgestelde beloning’ en dat brengt me meteen bij wat blijkbaar de marshmallowtest heet:
Een kind van een jaar of drie krijgt een marshmallow. De onderzoekster verlaat de kamer en belooft het kind een tweede marshmallow als het de eerste niet opeet voordat ze terug is. Het is voor de meeste kinderen een aanvechting om van de lekkernij af te blijven. Voor sommigen is het een regelrechte marteling. Zeker als de onderzoekster lang op zich laat wachten. Maar veel kinderen redden het en krijgen uiteindelijk een tweede marshmallow erbij.
De studie ontdekt dat kinderen die voor deze test slagen, later vaak betere leerprestaties halen. Ze hebben ook meer eigenwaarde en zijn minder agressief. De kinderen die de marshmallow onmiddellijk soldaat maken, hebben later een grotere kans op overgewicht.
Ik moest hier aan denken, dankzij de Champions League wedstrijd van gisterenavond: Paris St Germain – Chelsea. Ik lag op de bank te wachten op het NOS-journaal toen die voetbalwedstrijd werd aangekondigd. Het was de marshmallow van de avond. Ik hoefde alleen maar te blijven liggen en deze topper zou me worden voorgeschoteld.
Ik heb de verleiding kunnen weerstaan. Ik heb zelfs het NOS-journaal niet afgewacht. Ik trok me aan mijn eigen haren van de bank, ging naar mijn werkkamer en toog aan het werk. Ik beloofde mezelf de tweede helft als ik voor die tijd gedaan had wat ik moest doen.
De uitgestelde beloning heb ik rond kwart voor tien kunnen incasseren. Tevreden met mezelf installeerde ik me met een kopje thee voor de tv. Dankzij deze marshmallowtest was mijn eigenwaarde sterk toegenomen, ik gedroeg me volgens mijn echtgenoot niet overdreven agressief en ik had maar een klein beetje last van overgewicht.