Marco

De man die in 1988 mij en de rest van Nederland in extase bracht, toen hij een doelpunt maakte uit een onmogelijke hoek met een onwaarschijnlijke techniek tijdens de EK-finale in München, staat nu vijfentwintig jaar later als een verzopen kat, diep weggedoken in zijn jas, naast de dug-out langs het veld van Heerenveen en ziet hoe, ondanks zijn aanmoediging, aan zijn elftal alles ontbreekt wat hijzelf in overmaat heeft gehad.
Hij ziet hoe zijn linkerverdediger bij een kansrijke uitbraak de bal tegen zijn eigen been aanschiet, waardoor hij ten val komt en de bal over de zijlijn gaat, hoe twee middenvelders elkaar per ongeluk de bal afpakken en hoe zijn spits te langzaam is om een diepe pass binnen te houden. San Marco schudt niet eens zijn hoofd. Hij staart in het niets en denkt nog eens aan München of aan San Siro en AC Milan waar ze (verdomme) Clarence hebben gevraagd.
Bij toeval ben ik deze week bij beide thuiswedstrijden van Heerenveen en bij elke mislukte actie, kijk ik naar de man aan de overkant, de held van mijn generatie. We kijken samen naar het spel waarvan de spelers zelf lijken te beseffen dat het een parodie is op profvoetbal. Het publiek fluit en kankert. We lachen om ons eigen troosteloze commentaar en verlangen ondertussen naar de grote warme kroeg onder de tribune. Tot dat moment zitten we koud en nat, net als Marco, de wedstrijd uit, en vragen ons af waarom we niet thuis bij de kachel zijn gebleven voor vijf minuten hoogtepunten (inclusief herhalingen) en de illusie dat het nog wat voorstelt.
Marco kan de schijn niet langer ophouden. Hij wil de boel niet langer belazeren. Nog twaalf wedstrijden, dan gaat hij weg. Heerenveen is er misschien voor de Friezen en voor het Friese volkslied, voor de mascotte met een vikinghelm en een maillot tegen de kou, voor het dweilorkest en voor het bier na afloop. Maar niet voor Marco. Hij kruipt diep in de jas die hem niet past, kijkt naar de klok op het scorebord en wacht op het laatste fluitsignaal.