Kunst

Als je over de A6 naar het noorden rijdt, zie je aan je rechterhand, boven op de Knardijk, die Zuidelijk en Oostelijk Flevoland van elkaar scheidt, een grote koperen plaat staan. Het is een ovaal van een paar meter hoog, vol in de Westenwind en ’s ochtends de zon in de rug, kopergroen vloekend met het gras op de dijk.
Honderden keren ben ik er langsgereden. En elke keer vraag ik me af of het nou de bedoeling is dat deze ovaal precies perspectivistisch samenvalt met de dijk die zich achter hem uitstrekt tot aan Harderwijk. Dus kijk ik steeds bij het passeren even naar rechts om te zien of de dijk erachter verdwijnt. Met 120 km per uur is dat niet met zekerheid vast te stellen.
Toen ik er afgelopen woensdag samen met een collega langsreed, zag hij het voor het eerst. “Wat is dat?”, vroeg hij.
“Dat is kunst.”, zei ik achteloos, terwijl ik weer keek hoe het met die dijk zat.
“Wie verzint zoiets?”
“Geen idee. Het staat er al zolang.”
Het bleef even stil, maar toen: “Het leek wel een grote deur.” Zo had ik er nog niet naar gekeken. Zou kunnen, een ovalen koperen deur naar het nieuwe land. “Het is allemaal niet aan mij besteed.”, zei mijn collega er meteen achteraan. “Waarom zet je een deur op een dijk?”
Tja, goede vraag. Ik kan niets beters bedenken dan: “Omdat het leidt tot dit soort verbeelding. Jij maakt er toch maar mooi een deur van!” Daar bleef het bij qua kunstbeschouwing.
Later toch maar eens opgezocht waar ik nu al zoveel jaar langs rijd. Het is ‘De tong van Lucifer’, gemaakt door Rudi van de Wint, en het staat er sinds 1993. ‘Zonder titel’ was beter geweest. Nu ik dit weet heeft het kunstwerk voor mij geen functie meer.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.