Kerstdag

Eerste Kerstdag. Niemand is nog wakker in mijn wijk als ik dit stukje aan mijn keukentafel tik. Het is net licht en het is stil. Het enige wat ik hoor zijn de ganzen die vanaf de Oostvaardersplassen in kleine groepen overvliegen. Ze moedigen elkaar aan, zo heb ik me eens laten wijsmaken.
Bij de overburen brandt de ster van Bethlehem aan de houten gevel van hun huis. Hij brandt dag en nacht. Verder is er weinig kerstverlichting in deze ecologische wijk. En wat er aan lampjes hangt, gaat ’s avonds op tijd uit. Als het donker is, moet het donker zijn, is de gemiddelde opvatting in onze buurt. De ster trekt zich daar niets van aan.
Het heeft veel geregend gisterenavond. De vijver in het midden van de wijk staat hoog. Als het had gevroren, zouden we er op kunnen schaatsen. Dat is met Kerstmis wel eens voorgekomen, maar nu is het ver boven nul en het is droog. Het waait een beetje, zoals het in de polder altijd waait. Wit zal het niet worden deze Kerst.
Ik heb geen haast en kan me dit soort kleine gedachten veroorloven. Het is hier en nu, in de stilte van deze ochtend van een heilige dag. De ganzen in de lucht, het licht en het donker, het water en de wind; dat het er allemaal is, is een wonder op zichzelf. Je hoeft er geen religieuze betekenis aan te geven, om te begrijpen dat het onbegrijpelijk is. Vanaf deze vertrouwde plek aan mijn keukentafel, wens ik iedereen fijne Kerstdagen.