K

In de vierde klas van de middelbare school kreeg ik een rekenmachine van het merk Texas Instruments. Het moet in augustus 1978 zijn geweest, aan het begin van het nieuwe schooljaar. Krijgen is overigens niet het goede woord. Mijn ouders werden vriendelijk verzocht tachtig gulden te betalen voor het apparaat dat de rekenlineaal definitief verving.
De eerste dag spelde ik de gebruiksaanwijzing. Er zaten veertig knoppen op en elke knop had twee functies. Ik rekende met sinussen en cosinussen, kon machtsverheffen tot de E van error verscheen en formuleerde formules met haakjes en accolades. Er zat ook een faculteit-knop op en ik herinner me de mysterieuze constante K, die je zelf kon definiëren. Het was mijn eerste computer en ik was toen een echte Bèta.
Ergens tijdens mijn studie in Groningen ben ik die interesse in computers verloren, al heb ik nog wel een beetje leren programmeren in C, heb ik bij de Open Universiteit een computerprogramma gemaakt en later zelfs een website helpen bouwen. Maar dat is lang geleden. Mij ontbreekt de kennis en ik heb er geen geduld meer voor.
In het stadhuis draait tegenwoordig alles om computers, applicaties, data, routers, wifi en verbindingen. Als de computers uitvallen, kan er geen burger meer geholpen worden, geen vraag beantwoord, geen transactie voltooid. En in het stadhuis kent niemand de totale handleiding van ons systeem. Teams van binnen en buiten worden gemobiliseerd als de computers het laten afweten.
Op zo’n moment kijk ik toe in alle bescheidenheid. Ik kan alleen maar aanmoedigen en bewonderen, zowel hulpbehoevend als ongeduldig. Dan verlang ik naar mijn oude rekenmachine van Texas Instruments. Dan zou ik me nog één keer willen kunnen vastbijten in een technische handleiding. Nog één keer op zoek willen gaan naar de mysterieuze constante K. Maar het is een ijdel verlangen. Als het om computers gaat, heeft de letter K een hele andere betekenis gekregen.