Hand

Op de eerste werkdag na Nieuwjaar kwam mijn collega mijn werkkamer binnen met de mededeling dat ze vandaag niemand zoende, omdat ze verkouden was en dat ze me daarom maar een hand gaf: Gelukkig Nieuwjaar!
Die hand die ze mij gaf, gaf ik vervolgens nog aan dertig anderen op de gangen vier en vijf van de A-vleugel van het stadhuis. Ik haalde koffie bij de nieuwe koffieautomaat, en likte de geknoeide koffie van mijn vingers. Ik schreef een lastig stuk en zat in de tussentijd met mijn hand achter mijn oren, in mijn haar, aan mijn neus, en aan mijn lippen te plukken. Ik at mijn meegebrachte boterhammen uit het handje achter mijn computer. Gedurende de werkdag kwamen er nog diverse collega’s langs om me een hand te schudden. Tegen drieën at ik een oliebol mee op een andere afdeling, en ik doopte hem, net als de anderen, na elke hap opnieuw in het schoteltje poedersuiker, dat op de tafel stond.
Ik ging iets eerder naar huis om te eten en om op tijd op de Nieuwjaarsreceptie te kunnen zijn in de Stadsschouwburg van Almere. Daar kwamen ongeveer duizend stadsgenoten bij elkaar. Ik schudde handen met zeker honderd van hen en velen heb ik gezoend. Tijdens het officiële gedeelte in de grote zaal gaven we elkaar de champagne door. De glazen gingen van hand tot hand, totdat iedereen een glas had om een toost te kunnen uitbrengen op het nieuwe jaar. Daarna stonden we met zijn allen in de foyer, waar op de statafels de nootjes klaarstonden in veel te kleine schaaltjes, waar je ze met je vingers uit moest peuteren.
Aan het eind van de avond, zag ik mijn verkouden collega weer terug. Ze stond verderop aan de bar. Ze was nog niet erg opgeknapt. Toen ze me zag, zwaaide ze even, waarna ze werd overvallen door een nies die ze met twee handen moest opvangen. Net op dat moment kwam iemand enthousiast op haar af. ‘Ik zoen niemand hoor’, riep ze meteen, ‘want ik ben verkouden.’ En toen gaf ze hem een hand.