Gemeente

Ik heb zeven jaar voor de politie Limburg-Noord gewerkt, terwijl ik in Zuid-Limburg woonde. Dat vond ik een nadeel. Niet zozeer door het dagelijkse woon-werkverkeer van Hulsberg naar Venlo en vice versa, maar vooral door de mentale afstand tot de regio; ik leerde de regio nooit goed kennen en ik maakte geen onderdeel uit van de gemeenschap waarvoor ik werkte.
Voor de nieuwsvoorziening was ik als Hoofd Communicatie afhankelijk van radio, tv en kranten, maar in het zuiden zag ik geen Omroep Venlo, geen plaatselijke kabeltv, en niet de relevante huis-aan-huisbladen. Ik had wel Dagblad De Limburger, maar daarvan kreeg ik in het zuiden niet de noordelijke editie. Vaak zag ik pas als ik op mijn werk kwam wat het effect van onze politievoorlichting was.
Toen ik bij de gemeente Almere ging werken, was ik daarom vastbesloten me ook in deze gemeente te vestigen. Ik wilde onderdeel zijn van die stad, zien wat er om me heen gebeurde, horen hoe de mensen over de gemeente spraken en dezelfde lokale media ontvangen.
Maar ook dat heeft een nadeel.
Tijdens een vakantie was ik een weekje thuis. Ik kwam in het centrum, deed mijn boodschappen, ging hardlopen, bij iemand op bezoek. Dingen die je normaal doet als je vrij bent. Maar helemaal vrij voelde ik me niet.
Ik zag van alles waar de gemeente over gaat en wat ik in gedachten noteerde. Ik hoorde mensen praten over de gemeente en werd ook meteen als ambtenaar aangesproken. In de huis-aan-huiskrant en op de regionale omroep zag ik ondertussen dagelijks wat mijn collega’s deden.
Toen realiseerde ik me dat ik, als ik in Almere ben, nooit afstand kan nemen van mijn werk. Het is er altijd, vierentwintig uur per dag. Er is geen onderscheid tussen privé en zakelijk. Ik woon in mijn werk, zoals een koe door zijn eigen eten banjert.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.