Fanatiek

Dit weekend is de Oscar-uitreiking. Het is ver weg, aan de overkant van de oceaan, maar toch staat het op de voorpagina van de Volkskrant. Ze hebben er zelfs een heel katern aan gewijd. Film is voor de kunsten, wat voetbal is voor de sport. Er zijn tal van wedstrijden, met prijzen als de Gouden Palm, het Gouden Kalf en de Gouden Beer van lokale toernooien, en de (gouden) Oscar is dan het Wereldbeker. Als je in de filmwereld je best doet, zul je eens in de leven wel ergens een prijs winnen.
Ik kan niet zeggen dat ik erg ingewijd ben. Ik zou film noch acteur kunnen noemen die genomineerd zijn. Ik zal straks het katern van de Volkskrant helemaal doorbladeren en zelfs stukken eruit lezen om een indruk te krijgen, maar daar blijft het dan bij. Film beperkt zich voor mij tot het lezen van de recensies. Elke week scan ik de interviews met de regisseurs en acteurs en weet ik welke nieuwe film vier of vijf sterren heeft gekregen. Maar het komt er niet van om naar de bioscoop te gaan. Het is alsof je elke week Voetbal International leest, maar nooit in een stadion zit.
Ik ben een pseudofan. Of moet ik zeggen: fantoom? Iemand die wel belangstelling toont, maar er nooit eens met hart en ziel voor gaat. Het belangrijkste kenmerk van deze pseudofan is, dat hij overal wel een boek van heeft. Zo ben ik ook pseudofan van lekker koken (een plank vol kookboeken in de keuken), van de Rolling Stones (meer boeken dan albums), van Spanje (complete taalcursus) en van spiritualiteit (een halve kast vol). Ik zou een club van pseudofans op kunnen richten, met een eigen website en een blad, maar ook daar ben ik niet fanatiek genoeg voor.