Coach

Vanmiddag ga ik naar mijn coach in Amsterdam. Het is pas het tweede gesprek. De eerste keer was een soort intake. Nu gaat het dus beginnen. Ik weet niet wat ik kan verwachten. Meestal begint het met: ‘Hoe gaat het ermee?’ Ik heb zelf ook eens een cursus gehad en dan is dat een goede openingszin, net als: ‘En? Hoe is het?’
Maar misschien begint het wel heel anders. Ik heb eens een coach gehad die altijd begon met ‘Wat voel je nu?’ Zo’n vraag was al een stuk moeilijker. Als ik al iets voelde was het meestal moe of een beetje zwaar op de hand. Maar dat is lang geleden.
Later had ik een therapeut die me na elke sessie een boekje meegaf. Daarin las ik dan wat er met mij aan de hand was. Als ik daar dan de volgende keer met haar over wilde praten, deed ze dat niet. Ik moest verder maar uitzoeken wat het betekende. Van haar begreep ik dat ik in meer of mindere mate alle afwijkingen heb uit de DSM-4 (de psychopathologische index). Net als iedereen overigens.
Mijn allereerste coach las soms een verhaal voor waarin allerlei metaforen en diepere lagen verborgen zaten. Die moesten dan op je onderbewustzijn in werken. Ze legde ook tarotkaarten.
Ik ben ook heel makkelijk te coachen. Voor coaches in opleiding ben ik wel eens proefkonijn geweest. Tegenwoordig beginnen mensen me zelfs spontaan te coachen zonder dat ik er om vraag. Dat roep ik blijkbaar op. Daar zit ik niet op te wachten, vooral niet als er anderen bij zijn. Dan word ik opstandig. Daar moet ik het vanmiddag maar eens over hebben met mijn nieuwe coach.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.