Brak

De wereld is zoals je je voelt, schreef Herman Hesse in de jaren dertig van de vorige eeuw. Pas veel later begreep ik wat dat betekende. Net zoals de rest van het boek Narziss und Goldmund pas veel later tot mij doordrong. Alleen die ene uitdrukking heb ik onthouden en daar moest ik gisteren weer even aan denken.
Met een dikke keel en een kop vol snot drentel ik de dag door. Er zit een permanente druk achter de ogen en het lichaam voelt stijf en gekneusd. Als een oude man loop ik over de gangen. Ik kom al mijn afspraken na, maar een goed gesprek valt er niet met mij niet te voeren. Weliswaar doe ik alles wat er van mij word verwacht, maar de verwachtingen zijn niet hooggespannen.
Op zo’n dag ben ik vooral bezig om niet ziek te zijn. Ik werk mijn normale hoeveelheid koffie weg en blijf goed eten, al smaakt het niet. Ik loop gewoon zonder jas naar buiten. En ik blijf vooral alles ontkennen, al hoest ik de hele dag. ‘Nee, een lastige kriebel.’ ‘Wat klink je schor.’ ‘Ach, misschien een kleine verkoudheid.’ ‘Maar je ziet er belabberd uit!’, dringt een collega tactvol aan. ‘Nou, bedankt. Ach, vanavond maar eens vroeg naar bed, dan ben ik morgen weer het heertje.’
Maar mentaal ben ik een wrak. Bij gebrek aan energie om de wereld te veranderen, verlies ik geleidelijk alle hoop. Het kost moeite het lot optimistisch tegemoet te treden. Ik zie alleen maar malaise, ongemak, armoede, oorlog, verloedering, kaalslag, eenzaamheid… en heel veel zwerfvuil. De moed zakt me in de schoenen. Nog zoveel te doen maar vandaag nergens toe in staat. Als ik aan het eind van de dag thuiskom, trek ik me als een zieke kat terug uit de wereld. Een wereld die is zoals ik me voel.