Blokhut

Deze ochtend word ik wakker in een blokhut met de naam De Kastanje op Camping De Bron in Valkenburg (L). Het is al laat op de zondagmorgen. Mijn mond is droog en mijn hoofd lijkt van hout. De slaapzak waarin ik lig, voelt benauwd en klam. Het bed boven mij kraakt.
De blokhut is niet groter dan tien vierkante meter. Er staan twee stapelbedden in, een tafel en een kooktoestel. Ik deel de hut met drie anderen. Wij horen bij een gezelschap van achttien mannen, dat vijf van deze hutten op de camping bezet.
De oorzaak dat we hier zijn terechtgekomen, is een voetbalwedstrijd in Hulsberg. De veteranen van mijn oude Limburgse club, waar ik jaren mee heb gevoetbald, ontving ons elftal uit de Noordoostpolder gisteren voor een vriendschappelijk potje. En ook dat voel ik deze ochtend nog. Vooral aan de twee lichtgekneusde ribben die ik eraan overhield.
Na de wedstrijd ging het hele gezelschap met drie taxi’s naar de Grotestraat van Valkenburg, waar we ruim hebben gegeten en gedronken totdat de laatste kroeg dichtging. De wandeling diep in de nacht terug naar de camping was het laatste wapenfeit, voordat ik in mijn slaapzak kroop en het licht uitging.
Nu hoor ik het gefluister van de twee hutgenoten in de bovenste bedden. Even later klimmen ze met hun grote lijven wat houterig langs de kleine trapjes naar beneden en praten ze hardop. Van het ene op het andere moment is de hele hut klaarwakker. En alsof dat het signaal is voor de anderen, gaan de deuren van alle hutten open.
De gesprekken gaan weer verder waar ze gisterenavond zijn opgehouden; alleen de stemmen zijn nu schor en de tonen zijn laag. Iemand zet koffie, een ander bakt eieren, de enige Engelsman in ons gezelschap warmt witte bonen in tomatensaus. De anderen geven commentaar. Alles wat we doen is onderwerp van gesprek. De wedstrijd is een excuus om aan één stuk door te ouwebetten en te ouwehoeren. Deze vierentwintig uur is van een plezierige eenvoud gelijk een blokhut.