Antwoord

Op mijn kamer in het stadhuis ligt al enkele jaren Het boek met alle antwoorden. Het is een verleidelijk boek. Bezoekers die zich vrij genoeg voelen om aan mijn spullen te zitten, pakken het boek meteen van de tafel en beginnen erin te bladeren.
Daar protesteer ik dan tegen, want je mag het boek alleen openslaan als je een vraag hebt waarop je een antwoord wilt. De wet van de synchroniciteit zal er voor zorgen dat het antwoord dat je op de opengeslagen bladzijde aantreft, het goede antwoord is.
De meeste bezoekers kennen de procedure. Ze nemen het boek in de handen, sluiten soms even de ogen, en slaan het dan open. ‘Ben je blij met het antwoord?’, vraag ik dan. Soms volgt een openhartig gesprek over wat hen bezighoudt.
Er is een collega die regelmatig zomaar mijn kamer binnenloopt, het boek grijpt en roept: ‘Ik heb even een antwoord nodig’. Ze staart dan even in de verte, slaat het boek open, leest wat er staat, en rent dan weer de gang op.
Ik heb al heel lang geen vraag meer gesteld aan Het boek met alle antwoorden, maar vanavond valt mijn oog erop.
Ik zit nog in mijn eentje op de vierde verdieping van de A-vleugel van het stadhuis. Het is de dag van de Europese Verkiezingen en om half tien begint mijn taak bij de balie. Ik heb al twaalf uur onafgebroken gewerkt op een kamer waar geen raam open kan en ook geen airco is. De kleren plakken aan mijn lijf en de lucht is bedorven. De vermoeide Shakespeariaanse vraag komt bij mij op: ‘Heeft dit leven enige zin?’
Ik pak het boek erbij en herhaal deze vraag nog eens in gedachten als ik het opensla. Het antwoord is bemoedigend: ‘Ik zou me er maar niet druk over maken.’