Afspraak

Het stond al een paar weken in mijn agenda. Een afspraak met iemand die ik zelden spreek. In de C-vleugel waar ik zelden kom. De reden van de ontmoeting stond erbij: ‘veranderagenda’. Mijn secretaresse had de afspraak in Outlook geaccepteerd, zonder verder te informeren. Het klonk zwaarwichtig genoeg, moet ze hebben gedacht. En dat vond ik ook. De ‘veranderagenda’ kon de titel zijn van een revolutionaire beweging. Of misschien was het een groep muitende collega’s. Of stond het voor een eenzame klokkenluider die een ernstige misstand aan de kaak ging stellen.
Dinsdagmiddag was het zover. Om drie minuten voor vier verliet ik mijn kamer op de vierde verdieping van de A-vleugel, nam de lift naar de tweede verdieping van de D-vleugel, liep die helemaal door om bij de Raadszaal de oversteek naar de C-vleugel te maken en nam daar de grote rode trap naar de juiste etage. Ik was precies op tijd in de kamer die in mijn agenda stond aangegeven. Op een bordje bij de deur stond bovendien de naam van mijn afspraak.
Maar er was niemand en het was donker. Ik deed het licht in de kamer aan, die er verder uitzag als elke andere kamer op het stadhuis en ging aan de kleine vergadertafel zitten wachten. Hij zou zo wel komen. Het was stil in de C-vleugel. Dit gedeelte stond grotendeels leeg vanwege verhuizingen en verbouwingen.
Bijna tien minuten zat ik daar en deed maar wat op mijn Ipad, toen ik iemand op de gang hoorde. Het klonk wat hol en het klonk langzaam. Meer toevallig, zo leek het, of omdat hij licht had zien branden, verscheen er een onbekende man in de deuropening. ‘Hallo’, zei hij, ‘heb je een afspraak?’ ‘Ja, met C.’, zei ik. De man dacht even na en zei: ‘Die is er niet meer.’ In mijn fantasie klonk dat ijzingwekkend en ik kreeg kippenvel. Hij merkte dat niet op en voegde er aan toe: ‘Hij is om half vier naar huis gegaan. Ziek!’ Verongelijkt en mopperend keerde ik de lange weg terug naar mijn kamer. Tot zover de veranderagenda.