Zit

Zit en schrijf. Zo simpel is het. Lang geleden leerde ik al dat het fijn is als je een goed idee hebt, maar dat het veel belangrijker is dat je op je kont kunt blijven zitten. Een schrijver onderscheidt zich door een overmaat aan zitvlees. Ook al staar ik naar een leeg vel papier, al weet ik niet waar het over moet gaan: gewoon blijven zitten. Steeds is er de neiging om op te staan en iets anders te gaan doen, maar als een hond spreek ik mijzelf toe. Zit!
Zo leuk is schrijven helemaal niet. Het is makkelijk voor mij om lui te zijn en niets te doen. Ook de afgelopen acht dagen was er genoeg gelegenheid om elke dag een uurtje te schrijven. Maar ik had mezelf offline verklaard en niemand die op mij rekende. Ik hoefde niet te schrijven en ik hoefde niet te blijven zitten.
Vandaag spreek ik mezelf weer moed in. Vandaag begin ik weer opnieuw. Het is voor de derde keer. In het begin van de zomer was ik vier weken offline, begin september twee weken en nu in oktober acht dagen. Het is elke keer zwaar om weer op gang te komen. Het is een oude motor die niet te lang mag stilstaan.
Er zijn geen woorden of zinnen die vanzelfsprekend op papier komen. Wat ik ook schrijf, het lijkt meer op strompelen en struikelen dan op een vloeiende voorwaartse beweging. Van elke drie zinnen, schrap ik er minstens twee. Niets fatsoenlijks komt op papier.
Deze blog beschouw ik dan ook maar als het aanroepen van de muze. Het maken van een begin, terwijl er nog geen begin is. Ik zal deze blog zorgvuldig opbergen tussen de anderen en geef er verder geen ruchtbaarheid aan. Dit is niet anders dan het resultaat van een innerlijk bevel. Zit!