Laatje

Dit is de derde blog in een drieluik die maandagmorgen begon met de nostalgie van een verhuisdoos en gisteren verder ging met de functie van een boekenkast. Iemand reageerde: je moet alleen de góede herinneringen bewaren. Maar ik dacht: hoe zou het zijn om helemaal niets meer te bewaren? Alles weggooien. Al die boeken in grote boodschappentassen, en die één voor één achter op de fiets naar het oud papier brengen. Of alles in één keer laten opkopen door een boekhandelaar. ‘Neem het allemaal maar mee voor 1000 euro.’ Ik denk dat iemand daar een goede deal aan heeft.
Een schone lei, ontdaan van alle ballast. En dan niet alleen de boeken. Wat ik in vijftig jaar niet heb verzameld en met me meesjouw van studentenkamer naar flat naar samenwoonadres naar eerste eigen huis en ten slotte naar Almere. Als een sneeuwbal groeide de verzameling dingetjes, souvenirs, vreemde munten, foto’s, ansichtkaarten, gadgets, mobiele telefoons en fotocamera’s. Trek een laatje open en daar tref je dezelfde geschiedenis aan als in de verhuisdoos en de boekenkast.
Eigenlijk had ik alles van de hand moeten doen op het moment dat ik in Almere ging wonen. Het nieuwe land had ik met niet meer moeten betreden dan een overall, een schop en een bord om van te eten. Zoals mijn vader zeventig jaar geleden deed. Hij stond in april 1943 bij Kadoelen op de dijk en de Noordoostpolder lag aan zijn voeten. Vrij van enig bezit en met een duidelijk doel voor ogen. Bij aankomst in de barakken vergat hij van de zenuwen dat zijn bord in zijn overall gewikkeld zat. Het viel meteen in scherven. Toen had hij alleen nog een overall en een schop.
Zo arriveerde ik niet in Almere. Een verhuiswagen vol spullen volgde ons over de Stichtse brug. En ik vind al die spullen steeds weer terug. Op zolder, in de boekenkast en in de laatjes van mijn bureau. Overal horen verhalen bij, anekdotes, mensen, gebeurtenissen. En nee, niet alleen de goede herinneringen blijven over. Toch denk ik – helemaal in de geest van mijn vader – weggooien kan altijd nog.