Verhuisdoos

Toen ik gisteren op zoek ging naar een lied dat ik vijfentwintig jaar geleden heb gezongen op de bruiloft van mijn broer, kwam er een verhuisdoos van zolder, die daar meer dan zes jaar onaangebroken had gestaan. In de doos zaten ongeveer twintig grote foliomappen, waarvan ik er in mijn studententijd elke maand wel eentje bij de Bruna kocht. In de map 1986-1988 vond ik het lied terug dat ik zocht, maar niet nadat ik van alles was tegengekomen dat me terugwierp in een verloren tijd van avonden achter een kleine typemachine, van het eindeloos oefenen van gitaarakkoorden en van tussendoor maar sjekkies roken. Ik vond stapels doorslagvellen, omdat dat toen goedkoper was dan gewoon papier. Ook hele stukken in rood getypt, waarschijnlijk omdat het zwart van het typelint versleten was. Vage gedichten, onafgemaakte verhalen, uitgetypte brieven (ik typte ze over voordat ik ze verstuurde), ik vond zelfs nog handgeschreven opstellen van de middelbare school.
Ik voelde de ballast van de verleden tijd, van de dingen die voorbij gaan en het onvermijdelijk ouder worden. Misschien is het de tijd van het jaar, dat ik me zo liet verleiden tot melancholie, maar ik kon er niet genoeg van krijgen. Uren was ik verdwenen in een jeugd, waarvan ik de hoofdlijnen nog wel ken, maar waarvan ik de details ben vergeten.
En toen zag ik de nooit verstuurde brief. Hij zat helemaal achter in de map. De naam van de geadresseerde stond op de envelop. Ik herkende de brief meteen, omdat ik hem zo vaak gelezen had en steeds opnieuw niet had verstuurd. Ik vond het toen een goed geschreven brief. Nu ik hem opnieuw las, bleek dat niet waar. Het was een liefdesbrief, hartstochtelijk maar hopeloos. En alles kwam terug. De demonen uit mijn jeugd kregen me te pakken en dat beviel me helemaal niet. Het was lang geleden. Het was allang voorbij. Halverwege hield ik op met lezen. Ik stopte de brief terug in de envelop en terug achter in de map. De map weer in de doos. De doos weer op zolder. En daar moest hij voorlopig maar even blijven.