Nadenken

Ik heb een ontdekking gedaan. Niet wereldschokkend, maar wel verhelderend. Terugkijkend op mijn leven, besef ik dat ik het allang wist, maar nu dringt het pas tot mij door. Het zit zo:
Sinds mijn eerste leidinggevende baan, ben ik veel meer gaan schrijven. Ik dacht altijd dat dat een vlucht was, onzeker over hoe ik het verschil kon maken in die positie, want was moest je nu eigenlijk doen. Ik begon stukken te schrijven, want daar was ik goed in.
In mijn eerste baan als marketingmanager, op zoek naar mijn meerwaarde, maakte ik een marketingplan van een pagina of dertig. Misschien logisch, maar dat had ik minstens voor een deel kunnen delegeren. Ik putte mij uit in een allesomvattend verhaal en bestudeerde daarvoor ook nog marketingboeken om inhoudelijk bij te spijkeren. Na een paar weken kwam ik weer onder de medewerkers en vertelde wat we gingen doen. Ze kregen een hoorcollege en ze keken wat verveeld.
In mijn tweede baan als hoofd communicatie had ik iets meer aandacht voor de inbreng van mijn collega’s, maar het meest op mijn gemak voelde ik me toch als ik zelf het persbeleid of het jaarplan schreef. Er was wel bewondering, maar men leunde ook wat achterover. En toen ik in Almere manager werd, had ik weliswaar veel bijgeleerd over besluitvormingsprocessen, maar de plannen en nota’s die uit die trajecten voortkwamen, konden er op rekenen dat ze door mij flink werden geredigeerd. Zo hield ik altijd de touwtjes in handen, zou je achteraf kunnen zeggen, maar nu weet ik dat dat niet de enige intentie was.
Nu opnieuw, in mijn nieuwe baan, weliswaar gelouterd door mijn managementervaring, klim ik toch weer in de pen. Dit keer bewust en zonder angst. Ik begrijp nu dat schrijven voor mij niet iets is dat een product moet opleveren, maar een vorm van nadenken. Alleen als ik gedwongen wordt mijn gedachten te formuleren en in een logische redenering te zetten, weet ik zeker dat ik de juiste beslissingen kan nemen. Alleen als ik schrijf denk ik zorgvuldig na. Dat is de ontdekking. Ik zei al dat het niet wereldschokkend was. Het is een variant op wat Descartes al in de zeventiende eeuw schreef: ik schrijf dus ik denk!