Luiheid

Van de zeven hoofdzonden past luiheid het beste bij mij. Luiheid is de grote verleider op zondagmiddag. Als, zoals vandaag, de mist langzaam het web spint waarin het huis gevangen wordt, sluipt zij geruisloos naar binnen. Zij voelt zich thuis in een wereld die stilletjes krimpt tot de duisternis invalt en zij niet groter meer is dan dat ene huis.
Vanuit de keuken klinkt het tikken van de klok en er rammelt een afwasmachine. Er is geen beweging in het halfduister van de woonkamer waarin ik mij bevind. In mijn ooghoek zie ik hoe een kaars flakkert door de trek van de open haard, waarin verkoolde stukken hout getuigen van de avond ervoor. Het huis is warm genoeg, maar toch wat klam en op sommige plekken is er een onzichtbare koude hand die langs mijn benen strijkt.
Ik wikkel mijn voeten in een deken en zak onderuit in de oude fauteuil, terwijl ik door het raam naar de achtertuin kijk die langzaam in de schemer verdwijnt. Ik heb me omringd met kranten, boeken en een Ipad, maar ik doe heel lang niets. Ik denk onvermijdelijk aan wat ik allemaal nog zou moeten doen. Voorbereidingen voor de werkdag van morgen. Nog een belofte nakomen. Iemand bellen die ik allang niet gebeld heb. Een afspraak maken. Een blog schrijven. (Waarover eigenlijk? Er gebeurt hier niets)
Ik wentel mij in de geriefelijkheid van het niets doen en stel alles uit. Misschien vanavond, anders morgen of dinsdag. Uitstel is de vriend van de luiheid. Ze komen altijd met zijn tweeën. Op zondagmiddag zetten ze soms zomaar de tv aan en dan blijven ze lekker hangen op de bank. Als de vijf in de klok is, pakken ze de wijn en de cola uit de koelkast en maken ze het gezellig met toastjes en chips. Na twee glazen wijn gaat dan ook de rest van de dag reddeloos verloren.

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.