Koran

Het oorspronkelijke Boek is bijna 1500 jaar oud, maar Het stond bij mij pas sinds de boekenweek van 2008 in de kast. Ik heb Het destijds gekocht in een cassette van twee boeken. Het andere boek was een roman over de profeet, De boodschapper. Beide boeken zijn de verantwoordelijkheid van Kader Abdolah, een Nederlandse Iranees, die in datzelfde jaar het boekenweekgeschenk schreef.
In 2008 was ik meteen aan de roman begonnen, maar ben ik in het heilige Boek na de eerste pagina’s afgehaakt. Ik had verwacht dat de Koran zou lezen als het Oude Testament. Mooie oosterse verhalen met helden, vijanden, veldslagen, wonderen en mysteriën. Maar het leek er niet op. Het is meer als een poëziebundel met taal waar je even over moet nadenken.
De eerste soera heet De gesloten druppel met de zin: ‘Geschapen heeft Hij de mens uit een enkel gesloten druppel bloed.’ Ik weet niet hoe ik dit moet uitleggen. Dat er een begin is en een kiem, maar hoe kan een druppel open of gesloten zijn? Dat vind ik dan een hersenkraker.
Nu ik wat verder lees, krijg ik de smaak te pakken. Er zit een kadans in de Koran. Er is aan het begin van elke soera een mantra als een refrein: ‘In de naam van Allah, hij is lief, hij geeft, hij vergeeft.’ En dan gaat het weer verder in een samenzang van de profeet die iets zegt of Allah die iets zegt, of ze zeggen samen iets. Dat loopt allemaal door elkaar.
Het Verhaal moet even op gang komen, net als elk ander verhaal. De introductie van plot en karakters heeft tijd nodig, en de lezer krijgt keer op keer te horen dat dit het Woord van God is en dat hij er maar beter in kan geloven. Dan na twintig verzen lijkt het Verhaal dan toch te beginnen.
Het refrein zorgt voor een heilig ritme. Hoe vaker je iets leest, hoe meer je het gaat geloven, moet de schrijver gedacht hebben. Vanuit het perspectief van de gelovige is het allemaal onvermijdelijk en waarachtig. Voor de ongelovige is er de magie van de taal.