Getuige

Langs het Gerrit Schultepad bij de Eilandenbuurt staan vrolijke groene bakken met een stripfiguurtje erop. Daar kun je als hondenbezitter een plastic zakje pakken om de poep op te rapen en met schone handen te deponeren. Op één van die automaten ligt een roze schoentje in de regen. In de berm door iemand gevonden, opgeraapt en bovenop de bak gelegd in de hoop dat de eigenaar er nog voor terug zal komen. Maar tevergeefs, want daar ligt het nog, als een stilleven in de regen, uitgelicht door een straatlantaarn.
Het schoentje, passend bij een peuter niet ouder dan één à twee jaar, ligt daar maar als een relikwie, een stille getuige van een gebeurtenis, of erger nog, als het spoor van een misdrijf. Er is niet veel fantasie voor nodig om hier een echtelijke ruzie te horen, met een meisje in een buggy dat tijdens de woordenwisseling ongemerkt haar schoen uittrekt.
Het is misschien teveel een ontvoering te vermoeden; het kind hardhandig uit handen gerukt en in een auto geduwd, waarbij ze haar rechterschoentje verliest, wat in de consternatie niemand merkt, zelfs de moeder niet, die hysterisch de auto achterna rent en langs de straat in elkaar stort van ellende en verdriet.
Ik kijk naar het donkere water van de vaart, inspecteer de struiken van de bosrand en zoek naar bloedsporen op het asfalt. In de oude krant, de plastic zak iets verderop, de twee lege blikjes bier, zie ik langs het Gerrit Schultepad dramatische scenes en onherroepelijke feiten, een bewijslast die zich opstapelt naar mate ik verder fiets.
In elk detail zit een deel van het verhaal dat zich nog niet laat kennen zolang de loop der dingen niet is voltooid. Als over vier weken de politie om opsporing verzoekt, zal ik verslag doen van mijn waarnemingen.