Dralen

Eerder schreef ik een blog over drentelen, maar dralen is ook zo’n woord. Het is het woord van de omtrekkende beweging, van bijna vertrekken en aanstalten maken, van nog even wat opruimen en er omheen draaien.
Ik ben al een tijdje aan het dralen, terwijl ik weet dat ik moet beginnen. Er is niet veel tijd meer, maar ik aarzel en stel uit. Ik zit aan mijn bureau en ik sta weer op. Ik blader door een tijdschrift of trek een boek uit de kast. Ik sorteer mijn pennen en doe mijn visitekaartjes in een houder.
Dralenderwijs surf ik nog wat op Internet. Via Google naar Wikipedia, naar Youtube en weer terug. Nog een filmpje bekijken via Facebook. Ook de mailbox is een goede draalplek. Ik klik vlotjes door de mailtjes heen en gooi alvast wat weg.
Er is nog geen begin gemaakt met wat beginnen moet. Doe nog een lampje aan, hoor een gesprekje op de radio, wacht tot het nummer helemaal is afgelopen, ondertussen peuter ik zorgvuldig de laatste stukjes uit mijn neus.
Eindelijk draai ik het virtuele papier in de applicatie van mijn Ipad. Het invoerprogramma is er klaar voor. Ik klik op ‘nieuw bericht’, nog zonder enig benul waar het over moet gaan. Er zijn geen woorden die voor de hand liggen. Ik keer me af, staar naar het plafond. Zie een zilvervisje op de muur en kan daar niet tegen. Pas als de stoffelijke resten met een wc-papiertje zijn verzameld en weggespoeld in het toilet, keer ik terug naar mijn bureau.
Het moet nu maar eens voorbij zijn. Zit en schrijf! Talm niet langer. Stop met dralen. Er is altijd tekst. Over elk onderwerp, voor elke gelegenheid. In het uiterste geval schrijf je iets over het niet-schrijven, over het amechtig vermijden ervan, over de kunst van het dralen.