Bouwwerk

Sinds ik deze blogs schrijf, ligt er altijd de vraag vlak onder de oppervlakte: waar is deze verzameling een uitdrukking van? Is er ergens een gemeenschappelijke betekenis die al die stukjes over de meest uiteenlopende onderwerpen verbindt? Of is het toch los zand?
Geleidelijk na meer dan 350 afleveringen zie ik het patroon oplichten, als in het haakwerk van mijn moeder. Zoals zij daar zat, omringd door vier kleuren wol, een warboel van draden en pennen op haar schoot, verscheen onder haar vaardige handen als door een wonder een vogel of een molen, een bloem of een vis.
Zo zie ik nu, minder bedacht en zeker niet systematisch, het patroon ontstaan in al die stukken tekst, als de pixels van foto of de onderdelen van een puzzel, stukje voor stukje precies gestanst en op een rij gelegd om er een nieuwe voorstelling van te maken of een bouwwerk van feiten en gevoelens.
Het is niet de precieze uitdrukking van mijn leven. Zeker niet. Er zijn keuzes gemaakt, zelfcensuur is toegepast. Natuurlijk gaat het over mij en hoe ik de wereld zie, maar tegelijkertijd zijn nieuwe verbanden mogelijk. Het lijkt een wolk met punten, waarin honderden figuren zijn te herkennen afhankelijk van hoe je de lijnen trekt. Zo is deze verzameling een goudmijn geworden voor nieuwe verhalen, niet als een opgelegd pandoer, maar als een prozaïsch raamwerk van betekenissen, diepere lagen, onverwachte inzichten en wendingen.
Wie vijftig van mijn blogs in willekeurige volgorde tot zich neemt, krijgt een uniek beeld, anders dan een ander die vijftig andere blogs leest. Er is niet één toegang tot dit geheugenpaleis. Elke deur is het begin van een ander route. Het is het bouwwerk van Babel, het reikt tot hoog in de hemel, maar het is een luchtkasteel, een fata morgana, hoogstens een kaartenhuis, dat bij de minste beroering ineen stort en dan weer als een Phoenix herrijst, voor de eeuwigheid bewaard.