Boekenkast

De grote boekenkast in mijn werkkamer is een tijdmachine. Welk boek ik ook pak, het werpt me terug in de tijd. Van mijn eerste boek (Oek de Jong, Opwaaiende zomerjurken) dat ik in Emmeloord kocht voor mijn zestiende verjaardag, tot het laatste (Nicci French, Wachten op woensdag) dat ik vorige week bij de Bruna in Almere haalde.
Ik heb al mijn studieboeken nog en zelfs een kleine encyclopedie uit de jaren zeventig. Er staat een complete serie Begrijpend Lezen in de kast, die ik meekreeg van uitgeverij Malmberg toen ik daar een half jaar stage liep. Zo heb ik een kloeke vier delen De geschiedenis van de Nederlandse politie ertussen staan, die de korpschef mij gaf toen ik afscheid nam. Er staan boeken bij uit de boekenkast van mijn ouders; de Libelle-reeks in mooie banden, goud op snee, van de klassiekers uit de wereldliteratuur. Ik heb een tiendelige serie stripboeken Jan, Jans en de kinderen. Boeken over Limburg, over Amerika, over de Noordoostpolder, over Almere. Maar het overgrote deel bestaat uit romans, keurig op alfabet, van Jan Arends (Keefman) tot Joost Zwagerman (Gimmick). De eerste komt uit de Slegte van Groningen en de laatste kreeg ik op mijn 26ste verjaardag (even oud als Joost!). Er staan boeken tussen die ik nog moet lezen, en boeken die ik nog wil herlezen, maar de meeste boeken hebben geen andere functie meer dan mij herinneren aan het moment waarop het in de boekenkast is beland.
Toen ik vorige week bij de Bruna in Almere stond, kwam bij mij voor het eerst de gedachte op om het e-book te kopen in plaats van de papieren versie. Het was een ontwrichtende gedachte. Het zou veel verstandiger zijn zo’n e-book: geen papierverspilling, geen ballast, hup in de Ipad en lezen maar. Toch kon ik me er niet toe zetten. Het is fijn om een boek in handen te hebben, te voelen hoe zwaar het is en het drukwerk te ruiken. Maar dat zijn waardeloze argumenten. De belangrijkste reden om een papieren boek te kopen, staat hier op mijn werkkamer: de tijdmachine moet in tact blijven.