Blogloos

De eerste zogenaamde blogloze dag is voorbij. Het is een vreemde gewaarwording om niets te hebben gemaakt. Normaalgesproken stap ik tevreden de dag in als het ei is gelegd. En gedurende de dag druppelen de reacties binnen, als bevestiging van mijn bestaansrecht, maar vandaag gebeurt dat niet.
Ik ben vandaag niet online. Ik houd me plotseling stil. Alsof je ineens op een feestje in een donker hoekje gaat zitten en niemand je meer opmerkt. En dat is ook zo. De wereld van de social media vereist permanente zichtbaarheid, anders tel je niet mee.
Ik was op deze blogloze dag met het Genootschap van Communicatiemanagement op Schiphol bij de luchtverkeersleiding. Een bijzonder voorrecht om in de toren te mogen en over het vliegveld uit te kijken. Ik maakte een foto en verstuurde één tweet. Zeer bescheiden in vergelijking met mijn medegenoten. Zij maakten onmiddellijk complete Facebook-reportages.
Dit zijn communicatiemensen in het kwadraat. Enkelen van hen, de meest fanatieke, zijn permanent online. Ze lezen hun mail, versturen een tweet, posten op Facebook, taggen foto’s. Ondertussen zitten ze in meerdere whatsapp-groepen en versturen ze smsjes. Ze weten ook nog alles. Ze scannen de Google-alerts, zien de effecten van hun persstrategie, bedenken de volgende stap in hun lobby-activiteiten.
Ze zijn steeds hier en daar, maar nooit helemaal hier. In contrast daarmee heb ik het enige wat ik deed niet gedaan. Voor het eerst in driehonderd dagen heb ik mijn originele bijdrage niet geleverd aan de Eindeloze Uitwisseling.
Op deze eerste blogloze dag sta ik online met lege handen. Er zijn geen likes en geen reacties, geen tweets noch retweets. Geen rimpel van mij in deze virtuele vijver. Dat voelt als spijbelen. Alsof ik met pensioen ben gegaan. Ik kan er niet meteen aan wennen.

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.