Begin

Ik heb lang geaarzeld over een nieuw begin. Hoe langer die aarzeling duurde, hoe moeilijker het werd. Ik vermeed de Ipad. De gebruikelijke handelingen stonden me tegen: Safari openen, naar de invoermodule gaan en het wachtwoord intypen. Het ritme was definitief doorbroken. Opnieuw beginnen leek ook een verraad aan de beslissing te stoppen. Maar erger was de angst. Wat als er niets komt? Zou ik het lege scherm wel aankunnen?
Beter was het niet te beginnen. Ik had goede argumenten. Er waren geen onderwerpen meer. Alles was nu wel behandeld. Het kostte tijd. Ik had net een nieuwe baan. Er was veel voetbal op tv en dat moest ik allemaal zien. De mensen zaten er heus niet op te wachten. Ik moest me niets verbeelden. Het was niet meer dan een gimmick. Mooi geweest. Leuk gedaan. We gingen verder met ons leven.
Maar ik miste de creatie. Iets maken dat er nog niet was. Vaak genoeg heb ik me verbaasd over hoe een leeg vel kan transformeren in een tekst die een herinnering vastlegt, een gevoel verwoordt of een mening onderbouwt. Ineens was er dan iets. En door het delen met de rest van de wereld, was er toch iets van impact. Het was allemaal erg onbelangrijk, maar het was belangrijk dat ik het deed.
Het bleek verslavend om elke ochtend een stukje de wereld in te sturen, al zou er maar één lezer zijn die het las.
Ooit, vorig jaar zomer, ben ik stiekem begonnen. Laat ik dat ook nu maar weer doen. Dit soort tekstjes zet ik nu op de site, maar ik vertel het nog even helemaal niemand.