Overleg

Ook deze zondag, ondanks een stevige kater en een gierende keelpijn, werkte ik een paar uur in het buurthuis. Dat buurthuis is in aanbouw en een project van de hele wijk. Vrijwel elk weekend zijn er buren bezig. Mijn werk bestond deze keer uit het afplamuren van de gipsen wandjes op de bovenverdieping. Dat deed ik samen met Ezra, mijn overbuurjongen van zestien.
Wij waren niet alleen in het buurthuis. Menno betegelde een venstebankje. En twee buurmannen, Tom en Wim, eind vijftigers, begonnen beneden aan de tegelvloer van de wc’s. Dat klusje hadden ze al een tijdje geleden samen geadopteerd, maar het had toch zeker drie weken geduurd, voordat ze allebei een keer tijd hadden gevonden. En nu was het zover. Terwijl ik op de bovenverdieping het gips in de kieren streek, hoorde ik ze beneden langdurig overleggen.
Er waren heel wat keuzes te maken, zo bleek. Allereerst de richting van de rechthoekige tegels. Kwamen ze in de lengte uit de dames en herenwc, zodat je ze in de breedte zag liggen als je de wc-unit binnenkwam, of toch overdwars? Een verband erin, ja natuurlijk, maar niet zo half-half, maar net uit het midden, of toch anders? In welke hoek zou je het beste kunnen beginnen? Hoe kreeg je het minste snijwerk? Kwam er nog een sierrandje in? Meteen vastlijmen, of eerst maar eens een vierkante meter los leggen, om te zien hoe het stond? Hadden we eigenlijk genoeg tegellijm? Waar was de tegelsnijder eigenlijk gebleven?
Ondertussen kwamen er steeds anderen binnen. Marit en Arend-Jan kwamen de marmoleumvloer opmeten. Fred kwam een emmer zelfgeplukte pruimen brengen om onder elkaar te verdelen. Reinier, de penningmeester van de buurtvereniging, kwam even buurten. Fleur zette haar potten jam in het buurthuis, voor wie wil. En allemaal bemoeiden ze zich met het gesprek over de tegelvloer.
Ik was al aan mijn tweede emmer gips toe, voordat Tom en Wim er helemaal uit waren. En toen dan eindelijk de eerste tegel uit de doos werd gehaald en op de grond werd gelegd, bij wijze van begin, moest Wim naar een volgende afspraak en kon hij even niet verder helpen. Gelukkig was Menno net klaar met zijn vensterbankje en kon hij Wim vervangen. En zo lag er aan het eind van de middag een half tegelvloertje in. Nog los. Dat wel.